دلایل نگارش مکتوبات مولانا خالد نقشبندی به زبان فارسی و بررسی وجوه پیوند آن با شعر حافظ بر اساس نظریه گفتمان قدرت میشل فوکو
آرشیو
چکیده
مولانا خالد نقشبندی(۱۲۴۳-۱۱۹۳ه .ش) که از او به عنوان سرسلسله ی طریقت نقشبندیه در کردستان یاد می کنند، یکی از ادیبان و شاعران کلاسیک کُرد است که دارای مجموعه ای از نامه ها و مکتوبات فارسی است. این مقاله به بررسی رابطه میان گفتمان قدرت و انتخاب زبان فارسی و بهره گیری از اشعار حافظ در نامه ها و مکتوبات مولانا خالد نقشبندی می پردازد. در این مقاله با بهره گیری از نظریه گفتمان میشل فوکو در زمینه قدرت، معرفت، حقیقت ، نشان داده می شود که پذیرش طریقت نقشبندیه از سوی مولانا خالد، نه تنها بر باورهای معنوی ایشان تأثیر گذاشته، بلکه این پذیرش، او را در معرض یک نظام گفتمانی قرار داد که در آن زبان فارسی به عنوان زبان اصلی تصوف و عرفان ترویج می شد.مولانا خالد با قرار گرفتن در این نظام گفتمانی به پیروی از بسیاری از اختصاصات زبانی و ادبی در آن دوره تاریخی پرداخت و در تولید بسیاری از متون به اسلوب دیگر نویسندگان این دوره، الگوی زبانی و ادبی خود را در آثار شاعران و نویسندگان بزرگ متصوفه جستجو می کرد. این مقاله نشان می دهد که مولانا خالد با قرار گرفتن در این گفتمان برای تعلیم آموزه های طریقتی به مخاطبین خود همواره به بسیاری از نشانه ها و دال های آیینی و طریقتی موجود در شعر و ادبیات فارسی به ویژه شعر حافظ استناد نموده و از همین رو در مکتوبات خود به بسیاری از رمزگان متصوفه و شعر فارسی ارجاع می داده است.The Persian letters of Maulana Khalid Naqshbandi and a study of the aspects and reasons for their connection with the poems of Hafez
Maulana Khalid Naqshbandi (1243 AH - 1193 AH), who is considered the head of the Naqshbandi order in Kurdistan, is a classical Kurdish poet and writer who has a collection of Persian letters and writings. This article examines the relationship between the discourse of power and the choice of Persian language and the use of Hafez's poems in Maulana Khalid Naqshbandi's letters and writings. This article, using Michel Foucault's discourse theory in the field of power, knowledge, and truth, shows that Maulana Khalid's acceptance of the Naqshbandiyya order not only influenced his spiritual beliefs, but also exposed him to a discursive system in which Persian was promoted as the main language of Sufism and mysticism. By being in this discourse system, Maulana Khalid followed many of the linguistic and literary specificities of that historical period and in producing many texts in the style of other writers of this period, he sought his linguistic and literary model in the works of great Sufi poets and writers. This article shows that Maulana Khalid, by being in this discourse, always relied on many of the ritual and religious signs and signifiers found in Persian poetry and literature, especially Hafez's poetry, to teach his audience the teachings of the path, and therefore referred to many of the Sufi codes and Persian poetry in his writings.
تبلیغات
