هفت آفت در پژوهش های هنری ایران (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
پژوهش‌های آکادمیک هنر در ایران بسیار دیرتر از دنیای غرب در اواخر دهۀ 1370ش آغاز شد. ازآنجاکه بیشتر مدرسانِ رشته‌هایی مانند پژوهش هنر در دانشگاه‌های ایران مورخان هنر نبوده‌اند، نوعی روش‌شناسی منحصربه‌فرد در ایران پدید آمده است که نظیر آن در سایر کشورها دیده نمی‌شود. این مقاله ضمن در نظر گرفتن پژوهش‌های اصیل محققان برجستۀ بین‌المللی، به آسیب‌شناسی پژوهش‌های هنری ایران در دو دهۀ گذشته پرداخته و به دنبال دسته‌بندی آسیب‌ها، تبیین ویژگی‌های هرکدام و راه‌های غلبه بر آنهاست. بر اساس روش تحقیق کیفی، این آسیب‌ها را می‌توان بدین شرح دسته‌بندی کرد: 1) روش‌شناسی، 2) ترجمه‌ها، 3) دانش زبان‌های خارجی و ضعف منابع کتابخانه‌ای، 4) کتاب‌سازی، 5) مقالات دانشجویی و کمّی‌گرایی، 6) موضوعات تکراری و فقدان مطالعات میدانی، 7) تعجیل، بی‌دقتی، تقلب و انتحال. جدی‌ترین آفت، روش‌شناسی است که شامل مواردی مانند تکیه بر نظریات دورۀ تکوینی مطالعات تاریخ هنر، پدیدۀ «رویکرد»، سنت‌گرایی، نمادشناسی، استنادهای نامناسب و عدم شناخت منابع مهم می‌شود. مهم‌ترین راه غلبه بر این آفت‌ها توجه به محتواست که لازمۀ آن ریشه‌کن کردن آفات حوزۀ روش‌شناسی است.Seven Pests in Iranian Artistic Researches
تبلیغات
