نهاد خانواده و نظام سیاسی، همواره تأثیر و تأثراتی بر یکدیگر داشته اند. هدف از این پژوهش، بررسی و تحلیل چگونگی تأثیر صلاحیت های خانوادگی بر فرایند انتخاب و انتصاب کارگزاران در حکومت علوی است. مسأله اصلی این پژوهش عبارت است از اینکه: «صلاحیت های خانوادگی، چه سهمی در انتخاب کارگزاران، در حکومت علوی داشته است»؟ برای پاسخ به این سؤال تلاش شده است تا با رویکرد استقرایی به مطالعه آیات، روایات و سیره علوی بپردازیم و داده های حاصله را با روش کیفیِ اجتهادی مورد ارزیابی قرار دهیم. یافته ها نشان می دهد که در حکومت علوی، تربیت خانوادگی به عنوان یکی از عوامل مهم در کنار سایر صلاحیت های فردی مورد توجه قرار گرفته است. همچنین این پژوهش نقدی بر فردگرایی در سیاست های معاصر ارائه می دهد و بر لزوم استفاده از ظرفیت مثبت صلاحیت های خانوادگی در انتصابات تأکید می کند. بنابراین برای شایسته سالاری و تنظیم درست مناسبات سیاسی، حتماً باید تربیت خانوادگی افراد را در کنار سایر صلاحیت های سیاسی لحاظ کنیم و از ظرفیت مثبت مناسبات خویشاوندی در انتصابات استفاده نماییم.
