نقد روش شناختی تمرکز بر متن خطابات شرعی در مقام استظهار از ادله نقلی (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
فقها اصل مسلمی با عنوان «حاکمیت عرف» را در باب فهم ظواهر متون شرعی پذیرفته اند که طبق آن، اعتبار تمامی ظهورهای ادعاشده در ادله لفظیه، منوط به انطباق با فهم عرفی از متن دلیل است، لیکن به نحو گسترده نوعی رفتار خاص در برداشت از خطاب در میانشان رواج دارد که در کتب اصولی به این شیوه و چرایی آن اشاره ای نشده است. در این شیوه به خطابات شرعی که در واقع طریقیت در کشف واقع دارند موضوعیت داده شده و متن دلیل به منزله واقعیت قانون تلقی شده است و در موارد بسیاری افراط در برداشت معانی صورت گرفته است. این پژوهش بر آن است که با روش توصیفی تحلیلی به بررسی و نقد این روش و ثمرات آن در مقام استظهار بپردازد. منشأ این نوع استظهار در کلام برخی از فقها احتجاج محوربودن استفاده از ادله است که با دو نقد مواجه است: نقد نخست، غیرعرفی بودن چنین استظهاری است و نقد دوم مربوط به چگونگی ثبت و انتقال احادیث است.A Methodological Critique of Focusing on the Transcript of Islamic legal Commands (Khiṭābāt) in Conceptual Manifestation (ʾIstiẓhār) from Verbal (Naqlī) Proofs
Jurists have accepted a well-established principle titled “Authority of Custom” ( ḥākimiyyat-i ʿurf ) in the interpretation of apparent meanings ( ẓavāhir ) of Islamic legal scripture, according to which the validity of any claimed apparent meaning in verbal proofs ( adilla-yi lafẓī) depends on its alignment with the customary understanding of the text. However, a distinct interpretive habit is common among the jurists in how they derive meaning from Islamic legal command ( khiṭāb ); one that is not acknowledged or justified in uṣūlī legal sources. In this approach, the Islamic legal discourse, which is in fact a means for uncovering legal reality, is treated as having subjectivity, and the text of the evidence is considered as equivalent to the legal reality itself. In addition, in many cases this had led to an extreme interpretation of meanings. The present study seeks to use the descriptive-analytical method to analyze and critique this approach and its implications in the process of conceptual manifestation ( ʾistiẓhār ). The root of this approach as seen in some jurists’ words lies in the argument-centered use of legal proofs, which faces two critiques: First, that it departs from custom ( ʿurf ); and second, that it fails to consider how ḥadīths were recorded and transmitted
تبلیغات
