تحلیل طراحی مبلمان پیاده رو و ارائه ی راهکارهای پیشنهادی برای ارتقا دسترسی پذیری افراد دارای ناتوانی جسمی - حرکتی (مطالعه موردی: شهر پردیس، فاز ۲)
آرشیو
چکیده
دسترسی پذیری در فضاهای عمومی شهری، یکی از بنیان های تحقق عدالت فضایی و شاخصی اساسی در ارزیابی کیفیت محیط برای همه اقشار جامعه به ویژه افراد دارای ناتوانی جسمی - حرکتی است. در بسیاری از شهرهای ایران، از جمله شهر پردیس، مبلمان پیاده رو به لحاظ جانمایی، طراحی و تطابق با نیازهای ویژه کاربران با نارسایی های جدی مواجه است. این نواقص باعث شکل گیری موانع کالبدی، حذف ناخواسته اجتماعی، و محدودشدن تعاملات اجتماعی و حضور فعال افراد دارای محدودیت در فضاهای شهری شده است. غفلت از اصول طراحی فراگیر و انسان محور، در کنار عدم انطباق با استانداردهای جهانی دسترسی پذیری، موجب شده تا این فضاها از ایفای نقش فراگیر خود بازبمانند. پژوهش حاضر باهدف تحلیل وضعیت موجود مبلمان پیاده رو در شهر پردیس و ارائه راهکارهای طراحی کارآمد، متناسب با نیاز کاربران دارای محدودیت جسمی - حرکتی، انجام شده است. رویکرد تحقیق توصیفی - تحلیلی بوده و گردآوری داده ها با بهره گیری از روش های مشاهده میدانی سیستماتیک، مصاحبه های نیمه ساختاریافته با کاربران و تحلیل محتوای اسناد شهری صورت گرفته است. یافته ها نشان می دهد نبود رمپ استاندارد، عدم پیش بینی فضای جانبی نیمکت برای استقرار ویلچر، کف پوش های لغزنده، مسیرهای باریک، و نبود تابلوهای اطلاع رسانی در ارتفاع مناسب از جمله عوامل مؤثر در کاهش دسترسی پذیری و کیفیت تجربه کاربران بوده است. براین اساس، چارچوبی طراحی مبتنی بر اصول عدالت فضایی، طراحی جهانی و انسان محور تدوین گردیده که ضمن ارتقای عملکرد مبلمان پیاده رو، می تواند در بازنگری سیاست های مدیریت شهری و ارتقای شمول پذیری فضاهای عمومی مورد بهره برداری قرار گیرد.Analyzing the Design of Sidewalk Furniture and Proposing Strategies to Improve Accessibility for Individuals with Physical-Motor Disabilities (Case Study: Phase 2, Pardis City)
Accessibility in urban public spaces is one of the foundations for achieving spatial justice and a fundamental indicator in assessing the quality of the environment for all segments of society, especially people with physical and motor disabilities. In many Iranian cities, including Pardis, sidewalk furniture faces serious deficiencies in terms of placement, design, and adaptation to the special needs of users. These deficiencies have led to the formation of physical barriers, unwanted social exclusion, and limited social interactions and the active presence of people with disabilities in urban spaces. Neglect of the principles of inclusive and human-centered design, along with non-compliance with global accessibility standards, has prevented these spaces from fulfilling their inclusive role. The present study aims to analyze the current status of sidewalk furniture in Pardis and provide efficient design solutions tailored to the needs of users with physical and motor disabilities. The research approach was descriptive-analytical, and data collection was carried out using systematic field observation methods, semi-structured interviews with users, and content analysis of urban documents. The findings show that the lack of standard ramps, the lack of provision for lateral space for wheelchairs, slippery floors, narrow paths, and the lack of information boards at appropriate heights were among the factors affecting accessibility and the quality of user experience. Accordingly, a design framework based on the principles of spatial justice, universal and human-centered design has been developed, which, while improving the performance of sidewalk furniture, can be used to review urban management policies and promote the inclusiveness of public spaces.
تبلیغات
