«حقِ بر قانون گذاری کارآمد» در فرض اختلال اجرایی ناشی از خلأ قانون عادی (مبتنی بر بند 15 سیاست های کلی نظام قانون گذاری و اصل 71 قانون اساسی)
آرشیو
چکیده
بند 15 سیاست های کلی نظام قانون گذاری، «گره گشایی از امور اجرایی کشور» را محور نخست اولویت های قانون گذاری اعلام می کند. از سوی دیگر اصل 71 قانون اساسی، صلاحیت انحصاری و اختیاری قانون گذاری عادی را از آن مجلس شورای اسلامی دانسته است. با کنار هم قرار دادن دو گزاره حقوقی مذکور و نیز این فرض که «گاهی جامعه یا امور اجرایی کشور نیاز مبرم به برخورداری از قانون عادی پیرامون امری پیدا می کند و در اثر خلأ قانونِ عادی، ناشی از اطاله یا عدم اقدام تقنینی مجلس، مختل و متحمل خسارت مادی یا معنوی قابل توجهی می گردد »، می توان این پرسش را طرح نمود که، «آیا می توان شهروندان جمهوری اسلامی ایران را دارای «حق بر نظام قانون گذاری کارآمد» دانست تا مبتنی بر آن، پس از ناتوانی قطعی مجلس در قانون گذاری، حاکمیت مکلف به ایجاد قانون از راه دیگری در حوزه موردنیاز شناخته شود؟» بررسی ها نشان می دهد مبتنی بر ادله حقوقی و قانونی متعدد، شهروندان حق دارند در فرض مذکور که از نظام قانون گذاری کارآمد بهره مند باشند؛ نظام قانون گذاری که در فرض عجز مجلس قانون گذار، در کوتاه ترین زمان، با پدید آوردن قانون، مانع از مختل و متضرر گشتن جامعه یا کشور شود. اصل حاکمیت قانون، لزوم صیانت از حقوق بنیادین، عدم امکان دادخواهی شهروندان ( جز از راه انتخابات )، اقتضای ماهیت نمایندگی، مسئولیت های حاکمیت، لزوم جلوگیری از ضرر عمومی، اقتضای حکمرانی خوب و همچنین اصول متعدد قانون اساسی و موادی از قانون عادی، وجود حق و تکلیف مزبور را تأیید می کنند. اثر جدی اثبات این حق، لزوم ارائه راهکاری جایگزین با فرض ناکارآمدی مجلس در قانون گذاری (به هر دلیلی) است. به نظر می رسد اعمال بند 8 اصل 110 قانون اساسی، یگانه راهکار جایگزین است که می تواند حق مزبور را تضمین و تأمین کند. این پژوهش مبتنی بر موازین پذیرفته شده در نظام حقوقی ایران، در بررسی های خود از روش توصیفی تحلیلی بهره می برد."The right to an efficient legislative system" in cases of executive dysfunction caused by a void in ordinary law (based on Paragraph 15 of the General Policies of the Legislative System and Article 71 of the Constitution)
Paragraph 15 of the General Policies of the Legislative System declares "resolving the executive issues of the country" as the primary priority of legislation. Additionally, Article 71 of the Constitution grants exclusive and discretionary authority to legislate regular laws to the Majlis (“Islamic Consultative Assembly” or “Parliament”). Considering these two legal provisions and the assumption that "at times, society or the executive affairs of the country urgently require regular legislation on specific matters, and due to a lack of such laws—whether from delay or inaction by the Parliament—society may face significant material or moral harm," the question arises: "Can citizens of the Islamic Republic of Iran be considered to have the 'right to an efficient legislative system' such that when the Parliament is unable to legislate, the government is obligated to create a law through alternative means in the relevant field?" Studies show that, based on various legal and constitutional arguments, citizens possess the right to an efficient legislative system in the aforementioned scenario. Such a system would promptly enact laws to prevent disruption or damage to society or the country in cases of legislative failure by the Parliament. The principles of the rule of law, protection of fundamental rights, the inability of citizens to seek judicial redress (except through elections), the nature of representation, government responsibilities, prevention of public harm, good governance, and various constitutional principles confirm this right and duty. The practical implication of affirming this right is the necessity for an alternative solution in the case of the Parliament's legislative inefficiency. It appears that invoking Clause 8 of Article 110 of the Constitution is the only viable alternative to ensure and fulfill this right. This study, grounded in the accepted legal norms in Iran’s legal system, employs a descriptive-analytical methodology.
تبلیغات
