Virtue-Oriented Ethics in the Thought of Plato and Mulla Sadra
آرشیو
چکیده
Moral virtue is a concept that has its roots in ancient Greek philosophy and refers to characteristics or habits considered good and ethical behaviors. Greek philosophers like Socrates, Plato, and Aristotle extensively discussed moral virtue. Aristotle defines virtue as a "golden mean" between two vices; for example, courage is the middle ground between recklessness and cowardice. Plato considers the soul to be composed of three parts: rational, spirited(or irascible), and appetitive. He believes that only the rational part is simple and immortal, while the other two parts are added when the soul attaches to the body, making them material and perishable. Mulla Sadra, on the other hand, views the soul as possessing faculties, which are the soul's degrees and stations. Due to its inherent simplicity, the soul encompasses all of these faculties. Both Plato and Mulla Sadra consider the principal virtues of the soul to be the four cardinal virtues: wisdom, courage, temperance (self-control), and justice. This article employs a descriptive-comparative method to examine and contrast the viewpoints of Plato and Mulla Sadra regarding virtue and moral dispositions, and their role in human happiness. It demonstrates that both philosophers, firstly, view the soul as having parts or faculties and enumerate wisdom, courage, temperance, and justice as the soul's main virtues. Secondly, it shows that Mulla Sadra's ideas concerning the soul and ethics are influenced by Plato's views.فضیلت مداری اخلاق در اندیشه افلاطون و ملاصدرا
فضیلت اخلاقی مفهومی است که ریشه در فلسفه یونان باستان دارد و به ویژگی ها یا عادت هایی اشاره دارد که به مثابه رفتارهای خوب و اخلاقی تلقی می شوند. فلاسفه یونانی، مانند سقراط، افلاطون و ارسطو به طور گسترده، درباره فضیلت اخلاقی بحث کرده اند. ارسطو فضیلت را به مثابه «میانه ای طلایی» بین دو رذیلت تعریف می کند؛ برای مثال شجاعت حدوسط بی احتیاطی و ترسویی است . افلاطون نفس را مرکب از سه جزء عقلانی، غضبی و شهوی می داند و بر این باور است که فقط جزء عقلانی بسیط و فناناپذیراست و دو جزء دیگر هنگامی که نفس به بدن تعلق می گیرد، به آن اضافه می شوند؛ پس مادی و فناپذیرند. ملاصدرا نفس را دارای قوا می داند که این قوا درجات و مقامات نفس هستند و نفس به دلیل بساطت ذاتی، همه آنها را در بر می گیرد. هردو فضایل اصلی نفس را همان فضایل چهارگانه حکمت، شجاعت، خویشتن داری و عدالت می دانند. این مقاله با روش توصیفی تطبیقی به بررسی و مقایسه دیدگاه های افلاطون و ملاصدرا درباره فضیلت و ملکات، و نقش آنها در سعادت انسان می پردازد و نشان می دهد هر دو فیلسوف اول اینکه، نفس را دارای اجزا یا قوا می دانند و فضایل اصلی نفس را حکمت، شجاعت، خویشتن داری و عدالت برمی شمارند و دوم اینکه، آرای ملاصدرا در باب نفس و اخلاق، ریشه در آرای افلاطون دارد یا خیر.
تبلیغات
