هدف: در این پژوهشتعیین و اولویت بندی شاخص های استعدادیابی فوتبال ایران از دیدگاه مدرسان ایرانی کنفدراسیون فوتبال آسیا مورد بررسی قرار گرفته است.روش شناسی: پژوهش حاضر از نوع توصیفی- تحلیلی است؛ جهت جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه ی دوستداری و همکاران (1391) که روایی صوری آن به تایید متخصصان تربیت بدنی و علوم ورزشی رسیده بود، استفاده شد. پایایی درونی پرسشنامه به روش آلفای کرونباخ (82/0) بدست آمد. جامعه آماری را 122 نفر از مدرسان ایرانی کنفدراسیون فوتبال آسیا که به صورت هدفمندوکل شمار در نظرگرفته شده بودند، تشکیل دادند. از روش های آمار توصیفی برای توصیف متغیرها و از آمار استنباطی (فریدمن) برای آزمون فرضیه های تحقیق در سطح معناداری (05/0 ≥ P) استفاده شد.یافته ها: نشان داد در استعدادیابی فوتبال به ترتیب اولویت شاخص مهارتی- تکنیک انفرادی (43/5)، شاخص مهارتی- تاکتیک انفرادی (93/4)، شاخص آنتروپومتریک(30/3)، شاخص روانشناختی(19/3)، شاخص جسمانی–حرکتی(72/2) و شاخص جامعه شناختی(43/1) از اهمیت برخوردارند. در شاخص مهارتی- تکنیک انفرادی، کنترل توپ (68/3)، شاخص مهارتی- تاکتیک انفرادی، حرکات بدون توپ (18/4)، شاخص آنتروپومتریک،قد (84/4)، شاخص روانشناختی، قدرت تصمیم گیریوانتخاب (82/3)،شاخصجسمانی–حرکتی،سرعت (12/4)ودر شاخص جامعه شناختی، روحیه کارتیمی (89/3) به عنوان مهمترین عوامل بدست آمدند.نتیجه گیری: مربیان و متولیان استعدادیابی فوتبال می بایست جهت کشف و انتخاب بازیکنان مستعد به کلیه ی شاخص های استعدادیابی توجه نمایند؛ زیرا مجموع این شاخص ها و زیر شاخص های آنها موفقیت برنامه های استعدادیابی را بیشتر خواهد کرد.
