واکاوی مؤلفه های اثربخش تئاتر تلویزیونی در رسانه های دوران پساتلویزیون (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
تئاتر همواره بر مبنای ارتباط زنده و رو در رو با مخاطب اجرا می شده است تا اینکه با ورود به تلویزیون و ایجاد قالبی به نام تله تئاتر، مسیر تولیدات این رشته در پیوند با قواعد تلویزیونی تغییر کرد. رشد تکنولوژی و تعدد قالب های دراماتیک در اواخر قرن بیستم از اهمیت این گونه برنامه سازی تلویزیونی در دنیا کاست، اما ورود به دوره پساتلویزیون، افزایش هم گرایی رسانه ها، تغییرات پخش شبکه ها و از همه مهم تر، تعطیلی سالن های تئاتر در دوران همه گیری کرونا، باعث احیای تئاتر تلویزیونی با قواعد جدید و استقبال مخاطبان شد. پرسش پژوهش این است که تئاترهای تولیدشده در بستر تلویزیون های اینترنتی و رسانه های نوین، چگونه و با کدام مؤلفه های جدید تئاتر، به مخاطبان عرضه شده اند؟ این پژوهش با استفاده از روش تحلیل محتوای کیفی، به بررسی تله تئاترهای منتخب شبکه های صداوسیما، انگلستان، لهستان و آمریکا (2019-2023) می پردازد و درصدد دست یافتن به مؤلفه های اثربخش تله تئاتر در رسانه های شکل گرفته در دوره پساتلویزیون است. براساس یافته ها، سه رویکرد اصلی تله تئاتر در این دوران، وابسته به ویژگی های ذاتی و جدید رسانه ها و مخاطبان متفاوت آنها شکل گرفته است: 1- تله تئاتر های بازسازی شده در استودیو با ابزار های بصری و دیجیتالی، 2- تئاتر های تولیدشده برای سینما؛ و 3- ضبط تئاتر های صحنه ای به طور زنده و غیرزنده. در این پژوهش و در ادامه شناسایی این رویکرد ها، مهم ترین مؤلفه های اثربخش تله تئاتر دوران پساتلویزیون در دو حوزه محتوایی و فرمی تبیین شده اند. روایت بصری نمایش نامه، توجه به دوربین، وقفه و اشتراک مجازی، دانش فنی تلویزیونی، تصویربرداری از فاصله نزدیک، جلوه های بصری و بازیگری تئاتری/ تلویزیونی از جمله ویژگی های تله تئاتر در این دوران هستند.Analysis of the Effective Components of Teletheater in the Media of the Post-television Era
Theater has always been performed based on live, face-to-face communication with the audience until the arrival of television and the creation of a format called teletheater, the direction of production in this field changed in relation to television rules. The growth of technology and the multiplicity of dramatic formats in the late twentieth century reduced the importance of this type of television programming in the world. However, the entry into the post-television era, the increase in media convergence, changes in network broadcasting, and most importantly, the closure of movie theaters during the Corona pandemic, led to the revival of television theater with new rules and the reception of the audience. The research question is: how and with which new theater components have theaters produced in the context of Internet television and new media been presented to audiences? Using qualitative content analysis, this study examines selected teletheaters from the IRIB, UK, Poland, and the US (2019-2023) and seeks to identify the effective components of teletheater in the media formed in the post-television era. Based on the findings, three main approaches to teletheater in this era have been formed depending on the inherent and new characteristics of the media and their different audiences: 1- Teletheaters recreated in the studio with visual and digital tools, 2- Theaters produced for cinema; and 3- Live and non-live recording of stage theaters. In this study and continuing to identify these approaches, the most important effective components of teletheater in the post-television era have been explained in two areas: content and form. Visual narrative of the play, attention to the camera, virtual pause and sharing, television technical knowledge, close-up photography, visual effects, and theatrical/television acting are among the characteristics of teletheater in this era.
تبلیغات
