نتیجه اعمال

«وَ ضَرَبَ اللّهُ مَثَلاً قَریةً کَانَت امِنَةً مُطمَئِنَّةً یأتیها رزقُها رَغَداً مِن کُل مکان فَکَفَرت بِاَنعُمِ اللّهِ فَاَذَاقَهَا اللّهُ لِبَاسَ الجُوع وَ‌الخَوفِ بِمَا کانوُا یصنَعُونَ؛و خدای شهری را مثل زده است که امن و امان بود [و] روزی‌اش از هر سو فراوان می‌رسید پس [ساکنان‌اش] نعمتهای خدا را ناسپاسی کردند و خدا هم به [سزای] آنچه انجام می‌دادند، طعم گرسنگی و هراس را به [مردم] آن چشانید». (سوره نحل، آیه 112)
در حدیثی از امام صادق(ع) نقل شده است:
«گروهی از بنی‌اسرائیل آن چنان زندگی مرفهی داشتند که حتی از مواد غذایی، مجسمه می‌ساختند و گاهی با آن بدن خود را پاک می‌کردند، اما سرانجام کار آنها به جایی رسید که مجبور شدند همان مواد غذایی آلوده را بخورند…».
در حدیث دیگری از امام صادق(ع) نقل شده که: «پدرم ناراحت می‌شد از این که دست آلوده به غذا را با دستمال پاک کند و به احترام غذا دست خود را می‌لیسید…».
قرآن کریم در آیه فوق به تمامی کسانی که غرق در نعمتهای الهی هستند هشدار می‌دهد که اسراف و زیاده‌روی در نعمتها جریمه‌ای سنگین دارد و باعث ابتلا به عواقب زیادی می‌گردد.
ما از قرآن می‌آموزیم که:
1. کفران نعمت هم عذاب جسمی دارد (فقر و گرسنگی)، هم عذاب روحی و روانی (ترس و ناامنی).
2. کفران نعمت باعث از دست دادن آن است. (فاذاقها لله)
3. کفران نعمت در همین دنیا عقاب دارد.
4. امنیت و آرامش در رأس نعمتها و زمینه‌ای در توسعه رزق و اقتصاد جامعه است.(قریة کانت امنة مطمئنة یأ تیها رزقها…)