معیار روانی

یکی از بحث های مهم در فلسفه ذهن، مسئله «این همانی شخصی» است؛ به این معنا که افراد علی رغم وقوع تغییرات کمی و کیفی، همچنان از وحدت عددی برخوردارند. هر فردی به صورت شهودی و قطعی، این همانی شخصی خود را درک می کند؛ اما ارائه تبیین عقلی از «معیار» این همانی مذکور، مسئله ای پیچیده و محل اختلاف نظرهای فراوان است. بیشتر فیلسوفان ذهن با انکار روح مجرد انسانی و ناکافی دانستن استمرار بدنی، «استمرار روانی» را معیار این همانی شخصی دانسته اند. این مقاله با هدف تبیین و ارزیابی معیار روانی، با استفاده از روش تحلیلی و انتقادی، پس از تبیین تقریرهای مختلف معیار روانی، از منظر فلسفی به ناسازگاری های درونی این نظریه مانند «مسئله انشعاب ذهنی» و «ناکارآمدی استمرار در توجیه این همانی عینی» می پردازد و در مرحله بعد به برخی لوازم الهیاتی معیار روانی اشاره می کند و نشان می دهد این نظریه با برخی آموزهای قطعی دین مانند معاد و مسئله ثواب و جزا سر ناسازگاری دارد و منطقاً به مخالفت با آنها می انجامد.