پارادوکس درمانی

زمینه و هدف: از اجرای پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی پارادوکس درمانی بر بهزیستی روان شناختی و مولفه های آن در زوجین متعارض شهرستان آباده بود. روش این پژوهش از نوع َشبه آزمایشی، با طرح پیش آزمون و پس آزمون با دو گروه کنترل و گواه بود. جامعه آماری این پژوهش کلیه زوجین متعارض مراجعه کننده به مرکز بهزیستی شهرستان آباده بودند، روش پژوهش: در راستای اجرای پژوهش از بین این زوجین نمونه ای با حجم 20 زوج به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. نمونه مورد بررسی با ملاک زوجینی که متقاضی طلاق بودند انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه کنترل و آزمایش تقسیم شدند. از همه افراد با استفاده از پرسشنامه بهزیستی روان شناختی ریف پیش آزمون به عمل آمد و پس از اجرای پیش آزمون، جلسات پارادوکس درمانی برای گروه آزمایش اجرا شد و پس از 6 جلسه از هردو گروه آزمایش و کنترل پس آزمون به عمل آمد. سپس نمرات حاصل از پرسشنامه با استفاده از نرم افزار spss و روش آماری تحلیل کوواریانس چندمتغیره (MANCOV) مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. یافته ها: یافته ها نشان داد که بین گروه آزمایش و گواه در مراحل متفاوت اندازه گیری در متغیر بهزیستی روان شناختی (259/17F=) تفاوت معنی دار وجود دارد و پارادوکس درمانی زوجین بر بهزیستی روان شناختی زوجین متعارض تأثیرگذار است. همچنین، در متغیر مؤلفه های ارتباط مثبت (498/6F=) و هدفمندی (117/1F=) تفاوت معنی دار وجود دارد و پارادوکس درمانی بر بهبود این دو مؤلفه مؤثر بوده است. نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاکی از آن بود که پارادوکس درمانی در بهبود بهزیستی روان شناختی، ارتباط موثر و هدفمندی زوجین متعارض شهرستان آباده مؤثر بوده است.

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی پارادوکس درمانی بر اضطراب و استحکام من مادران دارای نوزاد نارس انجام شد. پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل و پیگری یک و سه ماه بود. جامعه آماری این مطالعه مادران دارای نوزاد نارس مراجعه کننده به بیمارستان افضلی پور کرمان در سال ۱۴۰۲ بودند. 60 نفر از مادران به روش در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی ساده در دو گروه آزمایش (۳۰ نفر) و کنترل (۳۰ نفر) جایگزین شدند. جهت جمع آوری داده ها از مقیاس افسردگی اضطراب استرس-21 (DASS-21؛ لاویبوند و لاویبوند، 1995) و مقیاس استحکام من (ESS؛ بشارت، 1395) استفاده شد. پس از اجرای پیش آزمون گروه آزمایش در طی 4 جلسه تحت مداخله پارادوکس درمانی بشارت قرار گرفت؛ سپس از هر دو گروه پس آزمون و پیگیری در دو نوبت دریافت شد. تحلیل داده ها به روش تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر انجام شد. یافته ها نشان داد که نمره اضطراب در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل از پیش آزمون تا پیگیری کاهش معناداری داشته است (05/0>P)؛ اما در مقابل نمره استحکام من از پیش آزمون تا پیگیری افزایش معناداری نسبت به گروه کنترل داشته است (05/0>P). در مجموع می توان نتیجه گرفت که پارادوکس درمانی یک مداخله موثر بر کاهش اضطراب و افزایش استحکام من در مادران دارای نوزاد نارس بود.

هدف از انجام پژوهش حاضر تعیین اثربخشی پارادوکس درمانی بر تحمل پریشانی و اجتناب تجربی زنان متعارض مراجعه کننده به مراکز مشاوره بود. روش پ ژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون_ پس آزمون و گروه کنترل بود. جامع ه آم اری پژوهش کلی ه زنان متعارض مراجعه کننده به کلینیک های مشاوره منطقه 1 و 2 و 3 در شهر تهران در سال 1402-1401 بود. از می ان آن ها 30 زن متعارض داوطلب و واج د ش رایط در چهارچوب نمونه گیری غیر تصادفی در دسترس انتخاب و به شیوه جایگزینی تصادفی در دوگروه آزمایش و گ واه (هرگروه 15 نفر) گمارده شدند. برای جمع آوری داده ها از مقیاس تحمل پریشانی (DTS ، سیمونز و گاهر، 2005) و پرسشنامه اجتناب تجربی چندبعدی (MEAQ ، گامز و همکاران،2011) استفاده شد. برای گروه آزم ایش 6 جلس ه 90 دقیقه ای برنامه های درمانی مبتنی بر پارادوکس درمانی اجرا شد. جه ت تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آماری توصیفی و تحلیل کوواریانس چندمتغیری استفاده شد. نت ایج پ ژوهش نش ان داد که با کنترل اثر پیش آزمون بین میانگین پس آزمون تحمل پریشانی و اجتناب تجربی در دو گروه آزمایش و گواه تفاوت معناداری در سطح (05/0 P<) وجود دارد. بنابراین با استفاده از پارادوکس درمانی می توان سطح تحمل پریشانی زنان متعارض را افزایش و اجتناب تجربی را کاهش داد.