طهماسبی

نقد و بررسی آثار علمی باعث شناساندن ویژگیها و کاستیهای آنها و در نتیجه دوری از نقاط ضعف و تاکید بر نقاط قوت را در پی خواهد داشت و بی تردید ارتقاء کیفیت کتابهای دانشگاهی تنها با نقادی صریح، سازنده و کنار گذاشتن تعارفات میسر خواهد شد. بر این اساس و بنا به در خواست شورای بررسی متون پژوهشگاه علوم انسانی، کتاب «دراسة منهجیة فی ترجمة الصحف و المجلات» اثر استاد محترم آقای عدنان طهماسبی مورد نقد و بررسی قرار گرفته است. نتایج بدست آمده از بررسی اثر مذکور بر این موضوع دلالت دارد که این کتاب مانند اکثر تالیفات انسانی دارای امتیازات و کاستیهایی است که در شکل و محتوا نمودار گشته است. از جمله امتیازات این اثر، داشتن پیشگفتار، فهرست مطالب، مراجع معتبر، معادل یابی خوب برخی  اصطلاحات سیاسی و ورزشی، روانی و رسایی ترجمه بجز در برخی از موارد  که به صورت مفصل درباره آنها بحث شده است. نبود تقسیم بندی دقیق موضوعی، نداشتن تمرینات مناسب، عدم حرکت گذاری، اشکالات تایپی، شتاب زدگی و عدم ویرایش، از کاستیهای این کتاب به شمار می رود که باعث بروز ضعف های زیادی در عدم انطباق ترجمه فارسی با متن عربی شده است و در پایان پیشنهاداتی جهت رفع کاستی ها و نادرستیها ارائه گردیده است

ارشد طهماسبی علاوه بر جایگاه معلمی در عرصه موسیقی نوازندگی و آهنگ سازی، در حوزه نگارش های پژوهشی موسیقی ایرانی هم نامی آشنا و برجسته کسب کرده است. او به تازگی کتابی در باب زندگی خود نگاشته است که نظر به روحیه لطیف و حساس هنری و منش و روش تحقیقی، همچنین نگاه اخلاقی و بیان صریح جسارت بارش و ضمناً تجربه نوشتاری ارزنده و انسش با ادبیات داستانی به ویژه، مهم ترین منبع آگاهی برای شناخت درونی ترین جریان ها و شخصیت های مهم موسیقی این نیم قرن به شمار می آید. افزون بر این ها این کتاب خواندنی از باب خلاقیت نوشتاری، نمونه ای از گونه ادبی آمیغی خودزندگی نامه نگاری است. این اثر او در قالب مصاحبه خیالی، ترکیبی از روزنوشت، خودزندگی نامه، اعتراف نامه، سفرنامه و نقدنامه تولید شده است. از آنجا که نویسنده این مقاله مدعی است که این کتاب اتفاقی تازه در گونه شناسی ادبی است، نخست در مقدمه ای به ماهیت ژانری این اثر و تدقیق بعضی زوایای این بحث اعم از مرز این گونه با گونه های هم سنگش پرداخته، سپس به تحلیل گونه شناسی آن و بیان ارزش های هنری و محتوایی آن کوشیده است. کتابی که با تمرکز بر مراوده نویسنده با چند موسیقی دان جریان ساز ایرانی، یعنی لطفی و علیزاده و نیز دیگر اهالی این وادی به همراه اظهار نظرهای بسیار باریک بینانه نویسنده کتاب از منظرهای متنوع خاصه قومی و صنفی بی اندازه جذاب و آگاهی بخش است.