سمیه ایرانی

بیان مسئله : با این وجود، در میان پارچه های سنتی ایرانی، نمونه هایی با ویژگی های مینیمالیستی وجود دارد که سادگی در طراحی و عدم پیچیدگی در نقوش را نمایان می سازند. شناسایی این پارچه ها اثبات وجود طرح های مینیمال در پارچه بافی ایرانی پیش از ظهور هنر مینیمال در جهان مسئله تحقیق است. سؤالات پژوهش : در این پژوهش سؤالات زیر مطرح گریده اند: کدام یک از پارچه های سنتی ایرانی ویژگی های مینیمالیستی را دارند؟ چه ویژگی های طراحی و ظاهری در برخی پارچه های ایرانی وجود دارد که آن ها را در زمره پارچه های مینیمالیستی قرار می دهد؟ چه شباهت هایی در عناصر فرم و طراحی میان پارچه های سنتی ایرانی و نقاشی های مینیمالیستی وجود دارد؟ اهداف پژوهش : این پژوهش با هدف شناسایی و معرفی پارچه های سنتی ایرانی دارای ویژگی های مینیمالیستی، به بررسی نمونه هایی همچون کرباس بافی، برک، ارمک، شمد، فرت و تون بافی می پردازد که به عنوان دستباف های مینیمالیستی شناسایی شده اند. در ادامه، این پارچه ها با آثار نقاشی هنرمندان پیشگام مینیمالیسم غربی مقایسه می شوند تا وجود طراحی های مینیمالیستی در پارچه بافی سنتی ایرانی پیش از ظهور جهانی هنر مینیمالیسم و به کارگیری آن در طراحی لباس های مدرن را اثبات کنند. روش پژوهش: این پژوهش به صورت کتابخانه ای و با استفاده از منابع معتبر انجام شده و داده ها به صورت کیفی گردآوری و تحلیل شده اند. روش تحقیق توصیفی و تطبیقی است که به بررسی و تحلیل ابعاد مختلف موضوع می پردازد و هدف آن ارتقای درک علمی در حوزه طراحی پارچه و مینیمالیسم است. نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان می دهند آنچه هنرمندان مینیمالیست به عنوان یک جنبش مدرن مطرح کردند، در سنت های بصری و هنری ایران، به ویژه در تولید منسوجات، به صورت ارگانیک و بر اساس نیازهای زیباشناختی و کارکردی، از قرن ها پیش وجود داشته است. در واقع میان آثار مینیمالیستی غربی و آثار هنرمندان پارچه باف ایرانی شباهت هایی فرمی وجود دارد.