ساسان حسینی

مقدمه و هدف: هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر تمریناتP.N.F همراه با کراتین بر روی دامنه حرکتی و قدرت عضلات اکستنسور ران مردان غیر ورزشکار بود. روش کار: بدین منظور 24 نفر از مردان غیر ورزشکار سالم با دامنه ی سنی بین 22 تا 25 در پژوهش حاضر شرکت کردند و از آنها پیش آزمون به عمل آمد. ابزار جمع آوری داده ها شامل دینامومتر جهت سنجش قدرت عضلات اکستنسور ران و اینکلاینومتر دیجیتال جهت سنجش انعطاف پذیری بود. سپس آزمودنی ها بر اساس داده های پیش آزمون به روش همسان-سازی در دو گروه تمرینی 12 نفری تقسیم شدند. گروه اول تمرینات PNF را همراه با مصرف مکمل کراتین مونوهیدرات انجام دادند و گروه دوم تمرینات PNF را همراه با مصرف دارونما (دکستروز) اجرا کردند. این تمرینات شامل 5 جلسه در هفته (شنبه، یکشنبه، دوشنبه، چهارشنبه و پنج شنبه) به مدت یک ماه صورت گرفت. بعد از یک ماه از آزمودنی ها پس آزمون به عمل آمد. از نرم افزار SPSS نسخه 16 برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. جهت تجزیه و تحلیل آمارى از آزمون تی مستقل برای مقایسه گروه ها و از آزمون تى همبسته برای بررسی اثر مداخله ها در طول زمان در سطح معنادارى 05/0 استفاده شد.یافته ها: نتایج آزمون تی مستقل نشان داد که قدرت عضلانی و دامنه حرکتی گروهی که تمرینات PNF را همراه با مصرف مکمل کراتین مونوهیدرات انجام داده بودند به طور معنی داری بیشتر از گروه کنترل بود.نتیجه گیری: به طور کلی می توان نتیجه گرفت که مصرف مکمل کراتین همراه با تمرینات PNF موجب افزایش دامنه حرکتی و قدرت عضلات می گردد.

مقدمه و اهداف: مولتیپل اسکلروزیس (MS) یک اختلال التهابی مزمن در سیستم عصبی مرکزی (CNS) است که با دمیلیناسیون، تخریب عصبی و تظاهرات بالینی متغیر مشخص می شود. در میان عملکردهای فیزیکی که توسط مولتیپل اسکلروزیس (MS) مختل می شوند، توانایی راه رفتن اغلب مهم تر از همه در نظر گرفته می شود. افراد مبتلا به MS نسبت به افراد همتای سنی، نوسان وضعیتی بزرگتر و سرعت راه رفتن آهسته تری دارند. هدف از این مطالعه مقایسه تاثیر مصرف آلفا لیپوئیک اسید با کورکومین بر شاخص های استرس اکسیداتیو و مشخصات بالینی افراد مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس بود.مواد و روش: نمونه آماری این مطالعه شامل 45 بیمار مبتلا به MS از نوع عود کننده- فروکش کننده RRMS بودند که بر اساس نوع درمان و وضعیت ناتوانی به دو گروه تجربی و کنترل همگن شدند. گروه تجربی اول 2 کپسول 300 میلی گرمیALA، گروه تجربی دوم 2 کپسول 300 میلی گرمی کورکومین و آزمودنی های گروه کنترل دو کپسول دارونما (گروه کنترل) به مدت دو ماه (هر روز ساعت 10 صبح) مصرف کردند. یک روز قبل و بعد از دوره از از آزمودنی ها آزمون توسعه یافته زمان بلند شدن و راه رفتن گرفته شد.یافته ها: نتایج آزمون تی همبسته نشان داد در گروه های تجربی پس از یک هفته کاهش معنی داری در نمرات ناتوانی (05/0< P) و زمان بلند شدن و راه رفتن مشاهده شد؛ نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد بین سه گروه در تمامی شاخص ها تفاوت معنی داری وجود دارد (05/0< P) و گروه تجربی کورکومین نمرات بیشتری نسبت به گروه ALA داشتند .نتیجه گیری: ALA می تواند عملکرد راه رفتن را به دلیل افزایش عملکرد عضلات اسکلتی به جای تغییر عملکرد CNS بهبود بخشد. ALA از عملکرد میتوکندری به عنوان یک عامل مشترک ضروری برای پیروات دهیدروژناز در طول تنفس هوازی پشتیبانی می کند و علاوه بر محافظت CNS در سنتز اسیدهای نوکلئیک میتوکندریایی نقش دارد.