علی اکبر افضلی

در پژوهش حاضر رابطه خودرهبری و سرمایه انسانی گروه های علوم ورزشی دانشگاه های دولتی استان کرمان با میانجیگری مدیریت راهبردی منابع انسانی بررسی شد. این پژوهش از نوع توصیفی –همبستگی است که به شکل میدانی انجام گرفته است. جامعه آماری این پژوهش را تمامی اعضای هیأت علمی و کارکنان گروه های علوم ورزشی دانشگاه های دولتی استان کرمان تشکیل دادند (175=N) که از بین آنها 120 نفر به روش طبقه ای تخصیصی به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای گردآوری داده ها پس از تأیید روایی و پایایی از پرسشنامه های خودرهبری (ابیلی و مزاری، 1393)، سرمایه های انسانی (نادری،1390) و مدیریت راهبردی منابع انسانی تعدیل شده (هوانگ و چن، 2009) استفاده شد. داده ها به کمک روش حداقل مربعات جزئی و آزمون سوبل تحلیل شد. نتایج حاکی از آن است که رابطه خودرهبری و سرمایه انسانی گروه های علوم ورزشی دانشگاه های دولتی مثبت و معنا دار است و خودرهبری به واسطه مدیریت راهبردی منابع انسانی نتیجه مثبتی در افزایش سرمایه انسانی دارد. می توان نتیجه گرفت که ارتقای رفتارهای مبتنی بر خودرهبری، نه تنها موجبات رشد سرمایه انسانی را فراهم می کند، بلکه توانمندسازی سرمایه انسانی را به واسطه مدیریت راهبردی منابع انسانی تسهیل می کند. بنابراین خودرهبری با تحقق توسعه فردی در جنبه های مختلف مانند روان شناختی، شناختی و مهارتی سبب می شود که فرد با تسلط و توانمندی بیشتری در مواجهه با موقعیت های فردی، شغلی و سازمانی رفتار کند و در نتیجه توسعه پایدار و فزاینده سازمان را فراهم کند.