محمدامین عدالت منش

مقدمه و هدف: اختلال در miRNAها می تواند موجب بروز و پیشرفت بیماری هایی از جمله پارکینسون شود. اثر فعالیت های ورزشی بر عوامل مؤثر در پیشرفت بیماری پارکینسون و miRNA های مرتبط با آن به درستی مشخص نیست. هدف مطالعه حاضر بررسی اثر یک دوره تمرینات شنای تناوبی شدید بر بیان ژن LRRK2 و mir-205 موش های مبتلا به پارکینسون بود.مواد و روش ها: تعداد 14 سر موش نر صحرایی نژاد ویستار 8 تا 10 هفته ای با تزریق روزانه 1 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن ماده رزرپین و به مدت 5 روز به پارکینسون مبتلا شدند. سپس موش ها به طور تصادفی در دو گروه تمرین شنا و کنترل بیمار قرار گرفتند. 7 سرموش نیز بدون تزریق رزرپین به عنوان گروه سالم کنترل در نظر گرفته شد. موش های گروه تمرین، به مدت شش هفته و در قالب 20 نوبت 30 ثانیه ای با 30 ثانیه استراحت بین هر نوبت تمرینات شنا را اجرا کردند. پس از 48 ساعت از آخرین جلسه تمرینی، حیوانات کشتار و بیان ژن هیپوکامپی LRRK2 و mir-205 اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از آزمون تحلیل واریانس یک راهه و در سطح معنی داری 0.05>P بهره گرفته شد.یافته ها: بیان ژن LRRK2 در گروه بیمار نسبت به گروه کنترل سالم و گروه تمرین به طور معنی داری بالاتر بود (به ترتیب 0.001=P و 0.001=P) اما تفاوت معنی داری بین گروه تمرین و کنترل سالم مشاهده نشد (0.1=P). بیان ژن mir-205 در گروه بیمار نسبت به گروه سالم و گروه تمرین به طور معنی داری پایین تر بود (به ترتیب 0.001=P و 0.01=P). ارتباط معکوس و معنی داری بین بیان ژن هیپوکامپی LRRK2 و mir-205 مشاهده شد (0.01=P و 0.71-=r).بحث و نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرین شنای تناوبی شدید می تواند با کاهش بیان ژن LRRK2 و افزایش بیان ژن mir-205 در بهبود بیماری پارکینسون مؤثر باشد.

مقدمه: بیماری پارکینسون منجر به آسیب میتوکندری ناشی از تولید گونه های فعال اکسیژن می شود. اثر فعالیت ورزشی بر بهبود بیماری پارکینسون به واسطه تغییر در سطح Cyt c و ATP میتوکندری سلول های هیپوکامپ به درستی مشخص نیست، از اینرو پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر تمرین تناوبی شنا با شدت زیاد بر بر Cyt c و ATP سلول های هیپوکامپ موش های صحرایی مبتلا به بیماری پارکینسون انجام شد.روش پژوهش: تعداد 21 سر موش صحرایی از نژاد ویستار در سه گروه تمرین، پارکینسون و کنترل قرار گرفتند. تمرین شنا برای گروه تمرین شامل 20 تکرار 30 ثانیه ای با 30 ثانیه استراحت بود. به منظور تجزیه و تحلیل اطلاعات از آزمون تحلیل واریانس یک راهه و در سطح معنی داری 05/0>p استفاده گردید.یافته ها: نتایج نشان داد که القای پارکینسون باعث افزایش سطح Cyt c در گروه پارکینسون نسبت به گروه کنترل شد(001/=P). نتایج نشان داد تفاوت معنی داری بین گروه ها در غلظت Cyt c وجود دارد(001/0=P). همچنین نتایج نشان داد ATP در گروه تمرین و پارکینسون نسبت به گروه کنترل به طور قابل توجهی کاهش و مقدار آن در گروه تمرین نسبت به گروه پارکینسون به طور معنی داری افزایش یافت(001/0=P).نتیجه گیری: باتوجه به نتایج، می توان عنوان کرد تمرین تناوبی شنا با شدت بالا می تواند در بهبود عملکرد میتوکندریایی مؤثر باشد. بنابراین اجرای این نوع تمرینات برای افراد مبتلا به پارکینسون توصیه می شود.

زمینه و هدف: عدم تنظیم در میکرو آر ان اِ ها (miRNAs)، نقش کلیدی در بروز اختلالات رایجی از جمله درد، در بیماری پارکینسون دارند. هدف مطالعه حاضر، بررسی اثر یک دوره تمرین شنا بر miRNAs مرتبط با درد، در موش های مبتلا به پارکینسون بود. روش تحقیق: تعداد 21 سرموش نر نژاد ویستار هشت تا 10 هفته ای، در سه گروه (هر گروه هفت سر موش) شامل گروه سالم، بیمار، و تمرین شنا تقسیم شدند. به گروه بیمار و تمرین، با تزریق یک میلی گرم به ازای هر کیلو وزن رزرپین، بیماری پارکینسون القا شد. تمرین شنای تناوبی شدید به مدت شش هفته در قالب 20 نوبت 30 ثانیه ای، با 30 ثانیه استراحت بین نوبت ها؛ با تکرار سه جلسه در هفته، اجرا گردید. بیان ژن  های mir-23b و mir-let-7 در بافت هیپوکامپ، با روش Real Time-PCR اندازه گیری شد. تغییرات بیان ژن با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی LSD در سطح معنی داری 05/0>p تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: بیان ژن هیپوکامپی mir-23b در گروه بیمار نسبت به گروه سالم، به طور معنی داری پایین تر بود (01/0=p)؛ اما تفاوتی بین گروه بیمار با گروه تمرین (22/0=p) و بین گروه تمرین و گروه سالم (09/0=p)؛ مشاهده نشد. از طرف دیگر، بیان ژن هیپوکامپی mir-let-7 تفاوت معنی داری بین گروه بیمار و گروه سالم نداشت (50/0=p)؛ و تفاوت معنی داری در بیان این ژن، بین گروه تمرین و سالم (82/0=p)، و بین گروه بیمار و تمرین (64/0=p)؛ مشاهده نشد. نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرینات شنای تناوبی شدید تأثیر چندانی بر miRNAs مرتبط با درد، در موش های پارکینسونی ندارد؛ هرچند به دلیل محدودیت های موجود، نیاز به بررسی های بیشتر می باشد.