محمدامین دلاوری

زمینه و هدف: بیماری استئاتوهپاتیت غیرالکلی (NASH) پیش بینی کننده ی خطر قوی برای دیابت نوع دو می باشد. سطح گلوبولین متصل به هورمون جنسی (SHBG) یک پیش بینی کننده برای NASH است. از این رو، پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر هشت هفته تمرین تناوبی شنا با شدت بالا بر سطوح پروتئین SHGB کبد و برخی از متغیرهای کنترل گلایسمیک در موش های صحرایی نر تغذیه شده با غذای پرچرب انجام شد. روش تحقیق: تعداد 40 سر موش صحرایی نر (سن: شش تا هشت هفته، وزن: 20 ± 230 گرم، نژاد: اسپراگوئه-داولی) پس از دوره القا بیماری NASH، به طور تصادفی در چهار گروه کنترل - بیمار، تمرین - بیمار، کنترل - سالم و تمرین - سالم قرار گرفتند. تمرینات تناوبی شنا با شدت بالا، شامل 20 نوبت 30 ثانیه ای شنا با 30 ثانیه استراحت بین هر نوبت (هشت هفته، سه روز در هفته، روزهای زوج) بود. در پایان، پروتئین SHBG درون کبدی به شیوه وسترن بلات و انسولین و قندخون ناشتای سرم به ترتیب به روش الایزا و فتومتریک اندازه گیری شد. هم چنین مقاومت به انسولین با استفاده از داده های قندخون ناشتا و انسولین؛ از طریق فرمول محاسبه گردید. برای تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس یک راهه و آزمون بونفرونی در سطح معنی داری 05/0>p استفاده شد. یافته ها: در متغیر SHBG، در گروه کنترل - بیمار نسبت به کنترل - سالم (001/0=p) و گروه تمرین - بیمار نسبت به کنترل - سالم (002/0=p)، کاهش معنی دار مشاهده شد. از سوی دیگر، کاهش معنی دار  قندخون ناشتا در گروه تمرین- بیمار نسبت به کنترل- بیمار (001/0=p) دیده شد؛ اما مقاومت به انسولین در گروه تمرین - بیمار نسبت به کنترل - بیمار (14/0=p) تغییر معنی داری نداشت. نتیجه گیری: تمرینات شنای تناوبی با شدت بالا، احتمالا بتواند موجب کاهش و کنترل قندخون ناشتا از طریق پروتئین SHBG درون کبدی در بیماری استئاتوهپاتیت غیرالکلی شود. 

سندروم کاشکسی و خطر مواجهه با بیماری های قلبی عروقی شیوع بالایی در بیماران سرطانی دارد؛ بنابراین، پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر تمرین استقامتی به عنوان یک روش کمک درمان بر کاشکسی عضلانی و عواقب قلبی عروقی ناشی از سرطان پستان انجام شد. 20 سر موش بالب سی (شش تا هشت هفته ایی با میانگین توده بدنی 17-18 گرم) پس از القای سرطان پستان و گذشت 2 هفته، تست توان هوازی بیشینه را اجرا کردند و به طور تصادفی به دو گروه تومور-کنترل و تومور-تمرین تقسیم شدند. گروه تومور-تمرین، پروتکل تمرین استقامتی را به مدت 6 هفته، 5 روز در هفته با افزایش تدریجی شدت 12 متر به 20 متر در دقیقه و مدت زمان 25 دقیقه تا 55 دقیقه انجام و 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین تست توان هوازی بیشینه به عمل آمد. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین موش ها قربانی شدند. وزن بدن، وزن غذای مصرفی، وزن قلب، وزن طحال، وزن عضله دوقلو و نعلی، شاخص توده قلبی و نسبت وزن عضله نعلی به وزن بدن و نسبت وزن عضله دوقلو به وزن بدن در دو گروه تومور-کنترل و تومور-تمرین اندازه گیری شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون آماری تی مستقل در سطح معناداری 05/0P< استفاده شد. نتایج تحقیق حاضر افزایش معنادار در وزن قلب (005/0P=)، وزن طحال (029/0P=)، عضله دوقلو (009/0P=) و عضله نعلی (022/0P=)، در گروه تومور-تمرین نسبت به گروه تومور-کنترل را نشان داد. همچنین افزایش معنادار شاخص توده قلبی (016/0P=) و نسبت وزن عضله دوقلو به وزن بدن (005/0P=) و نسبت عضله نعلی به وزن بدن (021/0P=) در گروه تومور-تمرین نسبت به گروه تومور-کنترل مشاهده شد. درنتیجه، به نظر می رسد تمرین استقامتی می تواند به عنوان یک روش کمک درمانی و استراتژی بالقوه برای بهبود سلامت دستگاه عضلات اسکلتی، قلب و عروق و کاهش روند کاشکسی عضلانی ناشی از سرطان پستان مورد توجه قرار گیرد.