راضیه بهرامی

بهره گیری از متون کهن در فرایند تولید محتوا، امری رایج در رسانه های جهان است. در این زمینه، متون ادبیات پارسی قابلیت های ویژه ای دارند که کمتر به آن توجه شده است. در این میان، متون منثور عرفانی که از نکات نغز و ایده های بکر برای تولید محتوا سرشارند، بیشتر از آثار دیگر، مهجور مانده اند. مسئلیه این پژوهش، چگونگی بهره گیری از مضامین این متون به منظور تولید محتوای رسانه ای براساس روش ها و گونه های تولید محتوای متداول است. به این منظور، تلاش شده است با روش تحلیل محتوا، مهم ترین قابلیت های متون منثور عرفانی و مضامین مندرج در آنها برای خلق آثار هنری در رسانه، شناسایی و الگوی مناسبی برای این کار ارائه شود. براساس نتایج، لازم است در گزینش متون منثور عرفانی برای تولید محتوا در رسانه، این معیارها در نظر گرفته شود: قابلیت تصویرپردازی و تجسم، زیبایی هنری و بیانی، قابلیت درک عمومی، بهره مندی از فنون داستان نویسی و توجه به ظرفیت فراواقعی (سوررئال) کرامات عرفا. هر یک از این معیارها، خود زیرمجموعه هایی دارند که در این مقاله به آنها پرداخته شده است.

عشق در خلق شاهکارهای ادبی نقش بسزایی داشته و جلوه های گوناگونی در آثار ادبی دارد. در مقاله حاضر به شیوه تطبیقی عشق در غزلیات سه شاعر بزرگ ادب فارسی مولانا، سعدی و حافظ بررسی گردیده و بر مبنای گزینش برخی غزلیات آنان، ابیات حاوی نظرات مشترک و متفاوت آن ها در باب عشق بیان شده است. تطبیق عقاید بزرگان ادبیات همچون مولانا، سعدی و حافظ درباره عشق می تواند در روشنگری پیچیدگی های این موضوع جهان شمول موثر باشد. همچنین با بررسی دیدگاه آنان علت شهرت هر یک در گونه ای از غزل عاشقانه مشخص خواهد شد. بر اساس نتایج ح اصل از این پژوه ش، می توان در یک نگاه کلّی بیان کرد که وجه غالب عشق از منظر سعدی، مجازی و زمینی، از منظر مولانا، عارفانه و حقیقی و از منظر حافظ، رندانه است. این شاعران به دشواری های بی پایان و ازلی و ابدی بودن عشق، رجحان عشق بر عقل و بی توجهی به عیب –جویی های مدعیان تأکید دارند.