افسانه بحیرایی

در این پژوهش معیارهای مؤثر بر تصمیم گیری، ریسک گریزی و سوگیری های رفتاری سرمایه گذاران در معاملات سهام با درنظر گرفتن عوامل تعیین شده در پژوهش های پیشین موردبررسی قرار گرفت. پژوهش حاضر به لحاظ هدف کاربردی و از حیث ماهیت روش، توصیفی و پیمایشی می باشد. برای جمع آوری داده ها از یک پرسش نامه محقق ساخته در سه بخش استفاده گردید. برای این منظور با نمونه ای متشکل از 115 نفر از سرمایه گذاران در سال 1399 و بهره گیری از روش تحلیل سلسله مراتبی و منطق فازی به شناسایی و رتبه بندی شش معیار تصمیم گیری، هفت معیار سوگیری رفتاری و چهار معیار ریسک گریزی سرمایه گذاران پرداخته شده است. نتایج حاصل از این پژوهش نشان می دهد که وضع بازار سهام به عنوان یکی از معیارهای تصمیم گیری از عوامل معروفی چون نسبت قیمت به سود و سود هر سهم بااهمیت تر بوده است. همچنین سوگیری های فرااعتمادی و اثر تمایلی نسبت به سایر سوگیری های رفتاری از بیشترین اهمیت و سوی گیری دنباله روی از جمع، از کمترین اهمیت برخوردار بوده است؛ به طوری که ریسک گریز بودن افراد باتجربه نیز کاملاً مشهود است.

افشای داوطلبانه اطلاعات، مازاد بر الزام قانونی است که دربرگیرنده اطلاعات مالی و غیرمالی به منظور شفافیت بیشتر فرایندهای شرکت است. افشای داوطلبانه به عنوان یک نوع مکانیزم آگاهی دهنده ممکن است با فرایندهای مختلف شرکت در ارتباط باشد. به همین دلیل شرکت ها با توجه به ترکیب هیات مدیره خود تصمیماتی در زمینه نحوه افشای داوطلبانه اطلاعات اتخاذ می کنند و ممکن است بر اساس نوع مدیران سیاسی و غیر سیاسی متفاوت باشد. بدین ترتیب، هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر ارتباطات سیاسی بر افشای داوطلبانه اطلاعات در شرکت های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران است. در این راستا تعداد 124 شرکت برای دوره زمانی 1390 الی 1396 انتخاب گردید. برای اندازه گیری افشای داوطلبانه از چک لیست بوتوسان (1997) و جهت سنجش ارتباطات سیاسی از شاخص هزینه های سیاسی فاسیو (2006) استفاده شده است. همچنین جهت آزمون فرضیه های پژوهش از رویکرد داده های ترکیبی استفاده گردید. نتایج نشان داد ارتباطات سیاسی بر افشای داوطلبانه اطلاعات تاثیر منفی و معنی داری دارد. در حقیقت شرکت هایی که از ارتباطات سیاسی بیشتری برخوردار هستند، تمایل بیشتری به افشای داوطلبانه اطلاعات ندارند.  

  در سازمان ها از فرهنگ سازمانی به عنوان مسئله نرم یاد می شود که ارزیابی و نظارت آن توسط هیئت مدیره کاری بس دشوار است. حسابرسی داخلی کارکردی واحد در سازمان است که با استقلال و دسترسی به اطلاعات افراد و مدارک، می تواند برای هیئت مدیره این اطمینان را ایجاد کند که تعهدی قوی به رفتار خوب در سازمان وجود دارد و این تعهد در حقیقت به رفتارهای روزانه سازمان تبدیل می شود و مهم تر اینکه اقدامات صورت گرفته جهت تغییر فرهنگ و رفتارها، به صورت مطلوب عمل می کنند و فرهنگ سازمانی در تمام سطوح منعکس شده است. هدف این پژوهش بررسی توانمندی ها و چالش های حسابرسی فرهنگ سازمانی در ایران و استفاده بهینه از حسابرسان داخلی در ارتقاء فرهنگ سازمانی است. این پژوهش از نوع یمایشی است و برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه کتبی که بر اساس مدل 7 عامل مکنزی تدوین شده بود، گردآوری شده است. نمونه ی مورد بررسی در این پژوهش شامل 123 نفر از حسابرسان داخلی است. نتایج نشان می دهد که فرهنگ سازمانی در بررسی های حسابرسان داخلی لحاظ نشده است و از بین 4 عامل نرم (ارزش های مشترک، مهارت افراد در سازمان، سبک و شیوه مدیریت، کارکنان سازمان ) فقط ارزش های مشترک و از بین 3 عامل سخت (استراتزی های سازمان، سیستم های سازمان، ساختار سازمانی) تنها سیستم های سازمان در فرایند حسابرسی مورد بررسی قرار گرفته اند. یافته های پژوهش ضرورت ها و ارزش آفرینی حسابرسی داخلی را در حوزه فرهنگ سازمانی نشان می دهد. از این رو پیشنهاد می شود که به منظور بهبود و ارتقاء فرهنگ سازمانی، حسابرسان داخلی علاوه بر کنترل های سخت، کنترل های نرم را نیز در رسیدگی های خود در مدنظر قرار دهند.