امکان ناپذیری حضور جنبش و زمانمندی در جهانِ نگارگری ایرانی (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
مقاله حاضر بر این فرضیه استوار است که نگارگری ایرانی نمایش دهنده جهانی ایستا، بدون زمان و بدون مکان است. بنابراین پرسش این است که در چه شیوه معرفت شناختی این امکان فراهم شده تا هنرمند دنیایی این چنین را به تصویر کشد و چرا نمایش جنبش، زمانمندی و مکانمندی در این هندسه معرفتی امکان ناپذیر است؟ این مطالعه به شیوه توصیفی-تحلیلی انجام پذیرفته و داده های آن از منابع کتابخانه ای و الکترونیکی گردآوری گردیده است. با نظریه «فلسفه صورت های سمبلیک» ارنست کاسیرر توضیح داده شد که آثار نگارگری را می توان به مثابه نوعی شناخت اسطوره ای از جهان مورد خوانش قرار داد. نتایج این مطالعه نشان می دهد در جهان نگارگری شکلی از آگاهی اسطوره ای حاکم است که در آن رابطه میان جزء و کل در یک پیوستگی نمادین، غیرقابل تجزیه و همیشگی به سر می برد. زمان اسطوره ای با مفهوم خطیْ از زمان تاریخی متفاوت است. زمان اسطوره ای همچون فضای اسطوره ای سرشتی ایستا و ناگسستنی دارد، این زمان، نوعی ازلیت دائمی و لحظه ای از «بودن« بدون تغییر و بی همتاست. با چنین دریافتی از مقوله زمان است که نگارگر یک «بودن» منحصربه فرد را از موقعیت جدا می کند و در آن لحظه ناب متوقف می ماند. زیرا او فاقد نگرشی است که بتواند با آن، از این لحظه «بودنِ» ایده ئال فراتر رود. بنابراین در درون این فضای معرفتی هنرمند قادر به ثبت یا بازنمایی تنش، حرکت و «شدن» پدیده ها نیست. نه از آن حیث که در بازنمایی آن ناتوان باشد. زیرا در اینجا بازنمایی به معنای تکنیکال آن مطرح نیست. بلکه بازنمایی جنبش به معنای معرفت شناختی آن ناممکن است.The Impossibility of The Presence of Movement and Temporality in the World of Iranians Painting
Iranian painting represents a world without movement, without time and also without place. Therefore, it is necessary to answer the question that under which ontological conditions it becomes possible for an artist to depict such a world, and why it may not be possible to show movement, temporality, and spatiality in this epistemological geometry. This study has been done in a historical-analytical manner, and its data has been collected through library research. With Ernst Cassirer’s Philosophy of Symbolic Forms theory, it was explained that Iranian painting can be interpreted as a kind of mythological knowledge of the real world. This knowledge is in opposition to scientific and experimental knowledge; mythological time is different from the linear concept of historical time. Also, scientific and geometric spatial coordinates cannot be seen here. Iranian painting, in order to preserve its foundation—namely, its adherence to a kind of timelessness and placelessness, in the first step removes the perspective of the subject or artist from his mind and then from the image that is the result of his visualization of the world; because the concepts of time and place are completely dependent on subjective perception. In fact, this is the formula that experimental and scientific understanding seeks to prove and adhere to; namely, to reach a humanistic structure that is the result of the visual perception of a human subject, and this idea is completely at odds with the ontological structure of Iranian painting. On the contrary, Iranian painting tries to emphasize an intuitive and non-rational aesthetic view; therefore, the most important and basic step in depicting the mental world is to remove the mental perspective of the human subject as the subject who knows the world and to reject scientific and experimental knowledge. The prominent point in the study of the history of Iranian painting which is generally overlooked is that it is thought that this style of illustration is specific to the representation of mythological or mystical narratives, and the artist has consciously chosen this way of representation, considering the nature of the theme. This is often assumed. Or it is believed that this form will change with the introduction of Western techniques. But it must be said that this form of representation cannot be explained by themes or techniques. Many works can be cited that contradict this assumption. The absence of time, space, and movement here is because in this mental thought everything is fluid, and there is no boundary between inside and outside, here and there, night and day in the artist’s mind. Mythological knowledge remains captive to phenomena and stops at a certain moment, because the myth lacks a tool that can go beyond this moment. Therefore, in this epistemological space, the artist is not able to record or represent the tension, movement, and becoming of phenomena—not in the sense that he cannot represent it, because here the issue of representation is not in its technical sense. Rather, it is impossible to represent movement in its epistemological sense.
تبلیغات
