اثر 4 هفته بی تمرینی متعاقب 3 ماه تمرین هوازی بر سطوح سرمی TNF-α و مقاومت انسولین در مردان دیابتی نوع2
آرشیو
چکیده
مقدمه: هدف این مطالعه بررسی اثر 4 هفته بی تمرینی متعاقب 3 ماه تمرین هوازی بر سطوح سرمی TNF-α و مقاومت انسولین در مردان دیابتی نوع 2 بود. روش: نمونه آماری این پژوهش 24 نفر مرد مبتلا به دیابت نوع دو 30 تا 40 سال با شاخص توده بدنی 30 تا 34 بودند که داوطلبانه انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه کنترل (12 نفر) و گروه تجربی (12 نفر) قرار گرفتند. گروه تجربی به مدت 12 هفته، و هر هفته سه جلسه تمرین هوازی، تمرینات را با شدت 55 درصد حداکثر بیشینه شروع کرده و در پایان هفته هشتم شدت تمرینات به 75 درصد رسید. 48 ساعت قبل و بعد از اجرای پژوهش و پس از 4 هفته بی تمرینی، شاخص های آنتروپومتریکی اندازه گیری شده و همچنین با هدف اندازه گیری TNF-α، گلوکز و مقاومت انسولین در هر دوگروه درحالت 12 ساعت ناشتا مقدار 4 سی سی خون گرفته شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تی مستقل، و برای بررسی تغییرات بین گروهی و تحلیل درون گروهی از آنالیز واریانس تکرار مکرر به همراه آزمون تعقیبی LSD استفاده شد. سطح معنی داری p<0.05 درصد بوده و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 22 انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد 12هفته تمرین هوازی باعث کاهش معنی دار سطوح سرمی (013/0=P) TNF-α، گلوکز ناشتا (000/0=P) و مقاومت انسولین (013/0=P) در گروه تجربی شده، و این تغییرات پس از 4 هفته بی تمرینی همچنان حفظ شد. در شاخص های آنتروپومتریکی ازجمله وزن بدن (000/0=P)، توده بدن (000/0=P) و درصد چربی بدن (000/0=P) متعاقب 12هفته تمرین هوازی مشاهده شد، این مقادیر پس از 4 هفته بی تمرینی حفظ شد. نتیجه گیری: 3 ماه تمرین هوازی باعث بهبود سطوح TNF-α گلوکز ناشتا، و مقاومت انسولین و نیز کاهش معنی دار شاخص های آنتروپومتریکی در مردان دیابتی نوع 2 شد. سطوح این متغیرها پس از 4 هفته بی تمرینی، همچنان به میزان معنی داری پایین تر از سطوح پایه حفظ گردید.The effect of 4 weeks of non-exercise followed by 3 months of aerobic exercise on TNF-α serum levels and insulin resistance in men with type 2 diabetes
Purpose: The aim of this study was to investigate the effect of 4 weeks of non-exercise followed by 3 months of aerobic exercise on serum levels of TNF-α and insulin resistance in men with type 2 diabetes. Method: The statistical sample of this research consisted of 24 men aged 30 to 40 with type 2 diabetes and a body mass index of 30 to 34. They were voluntarily selected and randomly divided into two groups: a control group (12 individuals) and an experimental group (12 individuals). Over a period of 12 weeks, the experimental group engaged in three sessions of aerobic training per week. The exercises began at 55% of maximum intensity and by the end of the eighth week, the intensity had increased to 75%. Anthropometric indicators were measured 48 hours before and after the research implementation, and after 4 weeks of non-exercise. Additionally, TNF-α, glucose, and insulin resistance were measured in both groups after fasting for 12 hours, with 4 cc of blood drawn. Data analysis involved using an independent t-test and repeated analysis of variance with LSD post hoc test to examine inter-group and intra-group changes. The significance level was set at p<0.05%, and data analysis was conducted using SPSS version 22 software. Findings: The results showed that 12 weeks of aerobic training caused a significant decrease in serum levels of TNF-α (P=0.013), fasting glucose (P=0.000), and insulin resistance (P=0.013) in the experimental group, and these changes were maintained after 4 weeks of non-training. Anthropometric indices such as body weight (P=0.000), body mass (P=0.000), and body fat percentage (P=0.000) decreased after 12 weeks of aerobic training, and these values were maintained after 4 weeks of non-training. Conclusion: Three months of aerobic exercise improved TNF-α levels, fasting glucose, and insulin resistance, as well as significantly reduced anthropometric indices in men with type 2 diabetes. The levels of these variables remained significantly lower than the baseline levels after four weeks of not training.
تبلیغات
