مقایسه تکیه کلمه در فارسی و عربی (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
در این مقاله تفاوت های رده شناختیِ جایگاه تکیه کلمه را در دو زبان فارسی معیار گفتاری و عربی معیار جدید بررسی می کنیم. در اینجا ابتدا براساس مطالعات رده شناختی نشان می دهیم که هر دو زبان فارسی و عربی جزو زبان هایی هستند که محل تکیه کلمه در آنها براساس ملاحظات واجی قابل پیش بینی است. این زبان ها درمقابلِ زبان هایی چون انگلیسی و روسی قرار دارند که محل تکیه کلمه اشان صرفاً براساس ملاحظات واجی قابل پیش بینی نیست و برای تعیین محل تکیه در آنها علاوه بر اطلاعات واجی به اطلاعات صرفی و واژگانی و تاریخی نیز نیاز است. سپس بحث می کنیم که در زبان هایی که جایگاهِ تکیه کلمه در آنها قابلِ پیش بینی است، تکیه نمی تواند تقابل دهنده باشد، یعنی در این زبان ها صرفاً با تغییر محل تکیه در کلمه، معنای کلمه تغییر نمی کند و جفت های کمینه تکیه ای پدید نمی آید؛ در این معنا تکیه کلمه هم در فارسی و هم در عربی غیر تقابل دهنده است. آنگاه نشان می دهیم که گرچه هر دو زبان فارسی و عربی دارای تکیه کلمه قابل پیش بینی و غیر تقابلی هستند، تفاوت عظیمی بینشان وجود دارد و آن این که محل هجای تکیه بر در فارسی گفتاری همواره روی هجای پایانی کلمه است و وزن هجاهای کلمه هیچ تأثیری بر محل تکیه ندارد، اما محل هجای تکیه بر در کلمات عربی معیار جدید بسته به وزن هجاهای کلمه فرق می کند. دراین معنا زبان فارسی از حیث تکیه کلمه، زبانی غیر حساس به کمّیت با تکیه ثابت است، اما زبان عربی زبانی حساس به کمّیت با تکیه آزاد است. در این مقاله پس از معرفی ویژگی های رده شناختی فوق به بررسی و معرفی این ویژگی ها در دو زبان فارسی گفتاری و عربی معیار جدید می پردازیم.The Comparison of word stress in Persian and Arabic
In this article, we examine the typological differences in the position of the word stress in two languages of Standard Spoken Persian and Modern Standard Arabic. First, based on typological studies, we show that both Persian and Arabic are among the languages in which the stress position of a word can be predicted based on phonological considerations - in contrast to languages such as English and Russian, in which the stress position of a word cannot be predicted based solely on phonological considerations, and in order to determine the stress position, morphological, lexical, and historical information is also needed. We then argue that in languages where the position of the word stress is predictable, stress cannot be contrastive, meaning that in these languages, simply changing the stress position in a word does not change the meaning of the word and minimal stress pairs do not arise; in this sense, stress in a word is non-contrastive in both Persian and Arabic. We then show that although both Persian and Arabic languages have predictable and non-contrastive word stress, there is a huge difference between them, namely that the location of the stressed syllable in Persian is always on the final syllable of the word and the weight or quantity of the syllables of the word has no effect on the location of the stress, but the location of the stressed syllable in modern standard Arabic words varies depending on the weight or quantity of the syllables of the word. In this sense, Persian is a quantity-insensitive language with a fixed stress system, but Arabic is a quantity-sensitive language with a free stress system. In this article, after introducing the above-mentioned typological features, I examine and introduce these features in the two languages, of Standard Spoken Persian and Modern Standard Arabic
تبلیغات
