مسئولیت اجتماعی نظام دانشگاهی، مفهوم مفقوده سیاست ها و برنامه های آموزشی (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
هدف: نظام دانشگاهی زمانی در جامعه موثر خواهند شد که در قبال مسائل اجتماعی احساس مسئولیت نمایند. در این راستا پژوهش حاضر با طراحی مدلی بر اساس شاخص ها و ابعاد مسئولیت اجتماعی نظام دانشگاهی، وضعیت موجود و مطلوب آن را در سیاست ها و برنامه های دانشگاهی مورد بررسی قرار داده است. روش شناسی: روش پژوهش آمیخته اکتشافی است. در بخش کیفی، شاخص ها و مؤلفه های مدل شناسایی و در بخش کمی، داده ها از 259 نفر اعضای هیات علمی با روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای توسط پرسشنامه جمع آوری شدند. روایی ابزار با تحلیل عاملی تاییدی و پایایی آن از طریق آلفای کرانباخ و پایایی ترکیبی تأیید گردید. داده ها در بخش کیفی با تحلیل محتوای کیفی و در بخش کمی با تحلیل عاملی تاییدی مرحله دوم، آزمون تی زوجی و ویلکاکسون تحلیل شد. یافته ها: یافته های حاصل از تحلیل های کیفی و کمی منجر به شناسایی 50 شاخص و 7 مؤلفه از قبیل مسئولیت اخلاقی، زیست محیطی، بشردوستانه، اقتصادی، شناختی، قانونی و آموزشی وپژوهشی در قالب یک مدل با برازش مناسب گردید. ارزیابی انجام شده نشان داد که بین وضعیت موجود و مطلوب آن فاصله زیادی وجود دارد. نتیجه گیری و پیشنهادها: نتایج حاکی از وضعیت نامطلوب دانشگاه های موردمطالعه درباره ایفای نقش مسئولیت اجتماعی است. پیشنهاد می شود ابعاد مسئولیت اجتماعی در سیاستگذاری و برنامه ریزی نظام های دانشگاهی مورد توجه قرار گیرد. نوآوری و اصالت: مفهوم مسئولیت اجتماعی نظام دانشگاهی چندان مورد توجه پژوهش ها، سیاست ها و برنامه های آموزشی نیست و سابقا چنین مطالعه ای در منطقه هدف صورت نگرفته است. لذا پژوهش درباره آن بعنوان پارادایم نوظهور برای جهت گیری پژوهش های آتی مفید است.Social responsibility of the university system,, the missing concept of educational policies and programs
Aim: The university system will be effective in society when it feels responsible for social issues. This study has designed a model based on the indicators and dimensions of the university system's social responsibility and has examined its current and desired status in university policies and programs. Methodology: The research method is exploratory mixed. In the qualitative part, the indicators and components of the model were identified and in the quantitative part, data were collected from 259 faculty members using a stratified random sampling method using a questionnaire. The validity of the instrument was confirmed by confirmatory factor analysis and its reliability by Cronbach's alpha. The data were analyzed in the qualitative part by qualitative content analysis and in the quantitative part by confirmatory factor analysis, paired t-test and Wilcoxon. Results: The findings identified 50 indicators and 7 components, including moral, environmental, humanitarian, economic, cognitive, legal, educational, and research responsibility. The evaluation revealed a significant gap between the current and desired states. Conclusions and suggestions: The results indicate an unfavorable situation of the universities studied regarding the role of social responsibility. It is suggested that the dimensions of social responsibility be considered in the policy-making and planning of university systems. Innovation and originality: The concept of social responsibility of the university system is not much considered in research, policies, and educational programs, and such a study has not been conducted in the target area before. Therefore, research on it as an emerging paradigm is useful for guiding future research
تبلیغات
