استراتژی شبه ترقی غرب گرایی در دوران پهلوی دوم
آرشیو
چکیده
احساس حقارت در برابر پیشرفت های مادی تمدن غربی و دغدغه ی رفع عقب ماندگی ایران از جمله مباحث مهمی بود که به دنبال تأثیر امواج مدرنیته در ایران از دوره ی قاجار شروع شده بود که منجر به شکل-گیری گفتمانی تحت عنوان «شبه ترقی غرب گرایی» در کشور گردید. این پژوهش با هدف شناخت بهتر دوران پهلوی دوم و با استفاده از روش توصیفی و تحلیلی با نگاه تاریخی به دنبال بررسی الگوی «شبه ترقی غرب گرایی» در دوران پهلوی دوم می باشد. براساس یافته های این پژوهش از ابتدای دهه ی 1340ه.ش. تا یکسال قبل از پیروزی انقلاب اسلامی گفتمان شبه مدرنیسم تبدیل به گفتمان غالب سلطنت مطلقه پهلوی گردید. بر اساس این گفتمان، همه ی سنت ها، نهادها و ارزش های ایرانی – اسلامی عقب مانده و سرچشمه ی حقارت های ملی و تقلید از ظواهر تمدن غرب نوعی پیشرفت و مزیت محسوب می شد. این وضعیت، نوعى دو گانگى فرهنگى و ارزشى در جامعه ایجاد نموده که از مهم ترین پیامدهای آن شکل گیری شکاف های دین و دولت، شکاف طبقاتی و شکاف قومی در جامعه می باشد. در نتیجه این گفتمان منجر به نارضایتی های عمیق در سطح جامعه، کاهش مشروعیت رژیم، پیدایش انقلاب اسلامی و سقوط سلطنت پهلوی در بهمن 1357 گردید.The Strategy of Pseudo-Progressive Westernization in the Second Pahlavi Era
The feeling of inferiority in the face of the material advances of Western civilization and the concern to eliminate Iran's backwardness were among the important issues that followed the impact of the waves of modernity in Iran starting from the Qajar era, which led to the formation of a discourse called "pseudo-progressive Westernization" in the country. This research aims to better understand the Second Pahlavi era and uses a descriptive and analytical method with a historical perspective to examine the pattern of "pseudo-progressive Westernization" in the Second Pahlavi era. Based on the findings of this research, from the beginning of the 1960s until one year before the victory of the Islamic Revolution, the discourse of pseudo-modernism became the dominant discourse of the Pahlavi absolute monarchy. According to this discourse, all Iranian-Islamic traditions, institutions, and values were backward and the source of national humiliation and imitation of the appearances of Western civilization was considered a kind of progress and advantage. This situation created a kind of cultural and value duality in society, the most important consequences of which were the formation of gaps between religion and state, class gaps, and ethnic gaps in society. As a result, this discourse led to deep dissatisfaction at the level of society, a decrease in the legitimacy of the regime, the emergence of the Islamic Revolution, and the fall of the Pahlavi monarchy in Bahman 1357.
تبلیغات
