بازنگری اقسام اقرار به اعتبار ترکیب در حقوق ایران (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
بر اساس نظر نویسندگان حقوقی، به تبعیت از حقوق فرانسه، اقرار از لحاظ ترکیب به سه دسته اقرار ساده، اقرار مقید و اقرار مرکب تقسیم می گردد؛ حال آنکه بر اساس پژوهش صورت گرفته اقرار از لحاظ ترکیب به تبعیت از فقه به دو دسته اقرار ساده و اقرار مرکب تقسیم می گردد و اقرار مرکب نیز خود به دو دسته اقرار موصوف و اقرار مقید تقسیم می گردد. بر اساس پژوهش های پیشین، ماده 1282 قانون مدنی ناظر به غیرقابل تجزیه بودن اقرار موصوف و مقید می باشد و ماده 1283 قانون مدنی نیز ناظر به تجزیه پذیری اقرار مرکب است؛ حال آنکه با توجه به پژوهش صورت گرفته، ماده 1282 قانون مدنی ناظر به اصل تجزیه ناپذیری اقرار مرکب است و ماده 1283 قانون مدنی استثنای این اصل و ناظر به تجزیه پذیری اقرار مرکب اعم از موصوف و مقید است که اجزای آن از نظر صدور حکم محکومیت علیه مقر یا حکم برائت به نفع مقر، با یکدیگر منافات دارند. با تفسیر اخیر از مواد 1282 و 1283 قانون مدنی، اصل تجزیه ناپذیری اقرار نیز بهتر تبلور می یابد؛ در حالی که اگر از تفسیر حاصل از پژوهش های پیشین تبعیت شود، چون اقرار مذکور در ماده 1283 چهره استثنایی نخواهد داشت و این ماده ناظر به اقرار مرکب خواهد بود که اصولاً تجزیه پذیر است، اصل تجزیه ناپذیری اقرار از مواد قانون مدنی به دست نمی آید.Revisiting the Classification of Confessions in Iranian Law: A Jurisprudential Reassessment
While French legal scholarship traditionally categorizes confessions (iqrār) as simple (iqrār sādeh), absolute (iqrār muqayyad), and compound (iqrār morakkab), this study establishes that Islamic jurisprudence fundamentally distinguishes between simple confessions and compound confessions, with the latter comprising both descriptive (iqrār mawṣūf) and absolute subtypes. Conventional interpretations of Articles 1282 and 1283 of the Iranian Civil Code maintain that the former governs the indivisibility of descriptive and absolute confessions, while the latter regulates divisible compound confessions. This study, however, demonstrates through jurisprudential analysis that Article 1282 embodies the general principle of the indivisibility of compound confessions, whereas Article 1283 constitutes an exception to this principle, applying specifically to those compound confessions (descriptive or absolute) exhibiting internal contradictions regarding the confessor's liability or exoneration. The proposed interpretation not only provides greater systematic coherence to the principle of indivisibility but also reveals the conceptual limitations of prior readings that treated Article 1283 as merely governing divisible compound confessions without establishing their exceptional character vis-à-vis the general rule of indivisibility.
تبلیغات
