تبیین اثرگذاری شهرسازی تاکتیکال بر افزایش تاب آوری نواحی شهری (نمونه موردی: منطقه 14 شهرداری تهران) (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
مقدمه روند افزایشی جمعیت و شهرنشینی به همراه مشکلات اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی، در سال های اخیر نارضایتی شهروندان را به دنبال داشته است. ناکارآمدی شیوه های مدیریت شهری و پروژه های پرهزینه، ضرورت ایده های نوین مدیریتی برای جلب رضایت سریع تر و با هزینه کمتر را نمایان کرده است. بافت های تاریخی و محلات سنتی ایران، که حاوی ارزش های معماری و فرهنگی هستند، به احیا و ساماندهی جدی نیاز دارند. غفلت از این موضوع، به معنای از دست دادن میراث ملی و فرهنگی است. مفهوم تاب آوری در برابر تهدیدها، از جمله سوانح طبیعی، به درک ظرفیت های اجتماعی و اقتصادی کمک می کند و شناخت آن برای تعیین سیاست های کاهش خطر حیاتی است. در نهایت، پژوهش حاضر با رویکردی تاکتیکی به بررسی تقویت تاب آوری شهری و ارتقای کیفیت فضاهای شهری می پردازد، تا از طریق مدیریت بهینه محدودیت ها و مسائل، به توسعه پایدار شهری دست یابد. این پژوهش به تحلیل تأثیر رویکرد شهرسازی تاکتیکال بر تاب آوری محیط شهری در منطقه ۱۴ شهرداری تهران می پردازد. با توجه به تراکم بالای جمعیت و امکانات رفاهی مناسب این منطقه، بررسی نواحی مختلف از منظر تأثیرگذاری شهرسازی تاکتیکال اهمیت ویژه ای دارد. این پژوهش بر آن است تا به تأثیر رویکرد تاکتیکالی در ایجاد تاب آوری شهر در ارتقای کیفیت محیط شهر منطقه 14 شهرداری تهران بپردازد و در این رابطه پژوهش در صدد پاسخ به این پرسش است که نواحی منطقه 14 از منظر تأثیرگذاری شهرسازی تاکتیکال بر افزایش تاب آوری چگونه هستند؟ مواد و روش ها این پژوهش به صورت کاربردی و توسعه ای با رویکرد توصیفی تحلیلی و روش پیمایشی انجام شده است. جامعه آماری شامل تمامی شهروندان منطقه 14 تهران با جمعیت 484,333 نفر در سال 1400 است. حجم نمونه با استفاده از فرمول کوکران حدود 384 نفر تعیین شد و نمونه گیری به صورت تصادفی ساده انجام شد. در تجزیه و تحلیل داده ها، از آمار توصیفی (فراوانی، درصد، میانگین) و آمار استنباطی (طیف لیکرت) استفاده شده است. نتایج با نرم افزار MATLAB و مدل تاپسیس بررسی و نواحی منطقه 14 بر اساس معیارهای انتخابی اولویت بندی شدند. یافته ها فضاهای بی دفاع و فرسوده در منطقه 14 تهران، به دلیل عدم نگهداری، مشکلات اجتماعی و اقتصادی، به وضعیتی آسیب پذیر و رهاشده رسیده اند. افزایش جمعیت و مهاجرت های درون شهری نیز در این روند نقش مؤثری دارند. این فضاها معمولاً در نواحی کم درآمد و با زیرساخت ناکافی قرار دارند و نه تنها کیفیت زندگی ساکنان را کاهش می دهند، بلکه به ناامنی اجتماعی و افزایش جرم منجر می شوند. معیارهای شناسایی بافت های فرسوده شامل ناپایداری، ریزدانگی و نفوذناپذیری هستند. در منطقه 14، بافت های فرسوده به سه دسته تقسیم شده و ناحیه 6 بالاترین و ناحیه 4 پایین ترین تأثیر را در زمینه تاب آوری شهری دارند. در ابعاد تاب آوری اجتماعی، ناحیه 4 با امتیاز کمی روبه رو است و نواحی 3 و 6 عملکرد بهتری دارند. عوامل مؤثر شامل کمبود مراکز آموزشی و درمانی است. برای ارتقای تاب آوری اجتماعی، شناسایی نیازها و توسعه برنامه ها لازم است. در ابعاد تاب آوری اقتصادی، چالش هایی مانند آسیب پذیری مشاغل و عدم حمایت نهادهای دولتی وجود دارد. نواحی 1 و 4 کمترین تأثیرپذیری از شهرسازی تاکتیکال را دارند. نابرابری در توزیع منابع نیز مشکلات اقتصادی را تشدید می کند. چالش ها در نواحی ۲ و ۶ به شرح زیر است: 1. کیفیت مصالح ساختمانی: آسیب پذیری بیشتر سازه ها در برابر بلایای طبیعی. 2. بافت های فرسوده: خطراتی مانند ریزش ساختمان ها و مشکلات اجتماعی. 3. کمبود فضای سبز: نیاز به اکوسیستم های سالم برای روان شناسی و سلامت جسمی. 4. کیفیت راه های ارتباطی: عدم دسترسی سریع به خدمات اضطراری در شرایط بحرانی. مطالعات اخیر نشان می دهد شهرسازی تاکتیکی می تواند تأثیر مثبتی بر تاب آوری شهری در مواجهه با چالش ها و بحران ها داشته باشد. نواحی ۲ و ۶ به عنوان مناطقی با پتانسیل بالا برای بهره برداری از این نوع شهرسازی شناخته می شوند. در مقابل، نواحی ۱ و ۴ با چالش های زیرساختی و نارضایتی ساکنان مواجه اند که بر توانایی آن ها در سازگاری و پاسخ به بحران ها تأثیر می گذارد. نتیجه گیری این تحقیق نشان می دهد شهرسازی تاکتیکال می تواند بهبود کیفیت زندگی شهروندان را با جذب عوامل مختلف شهری و منطقه ای تسهیل کند. این رویکرد، با توجه به ویژگی های فرهنگی و بومی ایران، بر سادگی، ابتکار و هزینه کم تأکید دارد و می تواند با اجرای پروژه های محله محور و کم هزینه، به ایجاد ارزش های افزوده برای شهروندان منجر شود. مشارکت فعال جامعه در برنامه ریزی و اجرا نه تنها حس تعلق و هویت محلی را تقویت می کند، بلکه تاب آوری و پایداری شهرها را نیز افزایش می دهد. برنامه ریزان شهری باید به طراحی پروژه هایی بپردازند که با نیازهای واقعی ساکنان همسو باشد. نتایج پژوهش در منطقه 14 شهرداری تهران نشان می دهد شهرسازی تاکتیکال تأثیر مثبت و قابل توجهی بر تاب آوری شهری دارد، به طوری که ناحیه 6 بالاترین امتیاز را دریافت کرده است. این مطالعه بر اهمیت توجه به رویکردهای محلی و تجربیات موفق تأکید دارد و پیشنهاد می کند که سیاست گذاران استراتژی های جامع تری برای استفاده حداکثری از پتانسیل های شهرسازی تاکتیکال در نواحی مختلف تدوین کنند. همچنین، توجه به نیازهای خاص هر ناحیه و مشارکت فعال شهروندان می تواند به بهبود کیفیت زندگی و تاب آوری شهری کمک کند.Explanation of the Impact of Tactical Urbanism on the Resilience Enhancement of Urban Areas (Case Study: District 14 of Tehran Municipality)
Introduction Thes The increasing trends in population and urbanization, coupled with economic, social, and environmental challenges, have led to growing dissatisfaction among citizens in recent years. The inefficacy of urban management approaches and costly projects have highlighted the need for innovative management ideas to achieve faster, more cost-effective solutions for citizen satisfaction. Iran’s historic neighborhoods and traditional districts embody significant architectural and cultural values and require serious revitalization and organization. Neglecting this matter amounts to the loss of national and cultural heritage. The concept of resilience against threats, including natural disasters, helps understand social and economic capacities and recognize that it is vital for formulating risk reduction policies. Ultimately, this research adopts a tactical approach to examine strengthening urban resilience and enhancing urban space quality, aiming to achieve sustainable urban development through optimal management of constraints and challenges. This area is well-equipped with suitable amenities and welfare services, and housing costs are relatively reasonable. Consequently, it has a high population density while being recognized as one of the less extensive regions. This study investigates the impact of a tactical urbanism approach on urban resilience and enhancing the urban environment in District 14 of Tehran Municipality. In this regard, the research seeks to answer the question of how the areas within District 14 are influenced by tactical urbanism in their capacity to increase resilience. Materials and Methods This research was conducted in an applied and developmental manner using a descriptive-analytical approach and a survey method. The statistical population includes all citizens of District 14 in Tehran, totaling 484,333 individuals as of 2021. Using Cochran’s formula, the sample size was approximately 384 individuals, with sampling conducted via simple random selection. Descriptive statistics (frequency, percentage, mean) and inferential statistics (Likert scale) were utilized in the data analysis. The results were analyzed using MATLAB software and the TOPSIS model, and the areas of District 14 were prioritized based on selected criteria. These findings are presented in tabular form. Findings Vulnerable and deteriorated spaces in District 14 of Tehran have reached a state of neglect and vulnerability due to a lack of maintenance and social and economic issues. The increase in population and internal migration have also played a significant role in this trend. These areas are typically located in low-income neighborhoods with inadequate infrastructure, not only diminishing the quality of life for residents but also contributing to social insecurity and rising crime rates. The criteria for identifying degraded areas include instability, fragmentation, and impermeability. In District 14, these deteriorated zones are categorized into three groups, with Zone 6 experiencing the highest impact on urban resilience and Zone 4 the lowest. Regarding social resilience, Zone 4 faces significant challenges with low scores, while Zones 3 and 6 perform better. Contributing factors include a lack of educational and healthcare facilities. To enhance social resilience, it is essential to identify needs and develop relevant programs. Regarding economic resilience, challenges such as the vulnerability of businesses and insufficient support from governmental institutions are evident. Zones 1 and 4 exhibit the least susceptibility to tactical urbanism. Inequality in resource distribution further exacerbates economic challenges. Environmental resilience and tactical urbanism play crucial roles in enhancing residents’ quality of life and security. Challenges in Zones 2 and 6:Quality of Building Materials: Increased vulnerability of structures to natural disasters.Deteriorated Conditions: Hazards such as building collapses and social issues.Lack of Green Spaces: The need for healthy ecosystems for psychological well-being and physical health.Quality of Connectivity: Inadequate access to emergency services in critical situations. Recent studies indicate that tactical urbanism can positively impact urban resilience in the face of challenges and crises. Zones 2 and 6 are identified as areas with high potential for leveraging this type of urbanism. In contrast, Zones 1 and 4 face infrastructure challenges and resident dissatisfaction, impacting their ability to adapt and respond to crises. Conclusion This research demonstrates that tactical urbanism can improve citizen’s quality of life by harnessing various urban and regional factors. This approach emphasizes simplicity, innovation, and low costs, tailored to Iran’s cultural and indigenous characteristics. By implementing neighborhood-oriented and cost-effective projects, it can lead to the creation of added value for residents. Active community participation in planning and execution strengthens the sense of belonging and local identity and enhances the resilience and sustainability of cities. Urban planners should focus on designing projects that align with the real needs of residents. The study’s findings in District 14 of Tehran Municipality indicate that tactical urbanism has a significant positive impact on urban resilience, with Zone 6 receiving the highest score. This study highlights the importance of paying attention to local approaches and successful experiences, recommending that policymakers develop more comprehensive strategies to maximize the potential of tactical urbanism in various areas. Additionally, addressing the specific needs of each district and fostering active citizen participation can improve quality of life and urban resilience.
تبلیغات
