تحزب، مشارکت و ثبات سیاسی و ابعاد ژئوپلیتیک آن: مورد مطالعه نقش حزب جمهوری اسلامی در مشارکت سیاسی و تثبیت نظام جمهوری اسلامی (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
ساختار حزبی در کشورهای جهان سوم به دلیل رشد نیافتگی توده های مردم می تواند ساختار مناسبی برای توسعه سیاسی این کشورها باشد . جامعه ایران نیز در دوران مشروطه فرصت و بلوغ کافی برای نسج گرفتن احزاب سیاسی قوی را نیافت و دوران پهلوی نیز احزاب به حاشیه سیاست کشور رفتند و نقشی نداشتند . حزب جمهوری اسلامی بعنوان مهمترین حزب سیاسی در ایران انقلابی و ریشه گرفته از آرمانهای این انقلاب نقشی مهمی در نهادینه کردن مشارکت سیاسی و تثبیت نظام بالاخص در دهه 1360 خ ایفا کرد . این مقاله با بهره گیری از چارچوب نظری «نهاد سازی سیاسی» هانتینگتون و روش پژوهش «رهیافت نهاد پژوهی» بدنبال واکاوی این مسئله بود که حزب جمهوری اسلامی چگونه توانست پروسه کانلیزه کردن مشارکت سیاسی شهروندان را در نظام انقلابی در جهت تثبیت نظام به کار گیرد. یافته های پژوهش نشان داد که حزب جمهوری اسلامی توانست با تجمیع فکری نخبگان سیاسی انقلابی در یک حزب، جلوگیری از تشتت آراء در جناح های مختلف در قوای سه گانه،در کنار پیروی از خط مشی های امام خمینی (ره) بعنوان رهبر کاریزماتیک انقلاب و عامل مشروعیت دهنده به برنامه های حزب ، توانست در پروسه تثبیت نظام جمهوری اسلامی و عبور از بحرانها و موانع بی ثبات کننده نظام مانند ضد انقلاب داخلی ، باقی مانده های رژیم سابق در دستگاه ادارای و احزاب واگرای حاشیه ای، نقش موثری ایفاء نماید.Partisanship, Participation, and Political Stability and Its Geopolitical Dimensions: Case Study: The Role of the Islamic Republic Party in Political Participation and Stabilization of the Islamic Republic System
The party structure in third world countries, due to the underdevelopment of the masses of the people, can be a suitable structure for the political development of these countries. Iranian society also did not find enough opportunity and maturity to form strong political parties during the constitutional era, and during the Pahlavi era, parties went to the margins of the country's politics and had no role. The Islamic Republic Party, as the most important political party in revolutionary Iran and rooted in the ideals of this revolution, played an important role in institutionalizing political participation and stabilizing the system, especially in the 1980s. This article, using Huntington's theoretical framework of "political institutionalization" and the research method of "institutional studies approach", sought to analyze the issue of how the Islamic Republic Party was able to apply the process of channeling the political participation of citizens in the revolutionary system in order to stabilize the system. The findings of the study showed that the Islamic Republic Party was able to play an effective role in the process of stabilizing the Islamic Republic system and overcoming crises and obstacles that destabilized the system, such as internal counter-revolution, remnants of the former regime in the administrative apparatus, and marginal, divergent parties by intellectually uniting the revolutionary political elites in one party, preventing the dispersion of votes in different factions in the three branches of government, and following the policies of Imam Khomeini (RA) as the charismatic leader of the revolution and the factor
تبلیغات
