انقلاب اسلامی ایران و گفتمان های صدور انقلاب (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
در سال 1357 انقلاب اسلامی رخ داد که پیام آور تحولات بسیار و رسالت هایی در عرصه داخلی و بین المللی بود. یکی از رسالت های انقلاب نشئت گرفته از ماهیت جهان شمول اسلام، مسئله صدور انقلاب بود که از زمان انقلاب تا به امروز در الگوهای مختلفی پیگیری شده است. صدور انقلاب اسلامی از اهمّ اهداف و آرمان های گفتمان انقلاب اسلامی ایران بوده و در خرده گفتمان های اصول گرایی و اصلاح طلبی با ابزار و روش های متنوع و مختلف پیگیری شده است. مقاله حاضر با استفاده از روش تحلیلی- توصیفی و با بهره گیری از داده های کتابخانه ای و اینترنتی به دنبال یک تحلیل مقایسه ای از نحوه پیگیری اصل صدور انقلاب در خرده گفتمان های اصول گرایی و اصلاح طلبی و فرجام این پیگیری با به کارگیری نظریه گفتمان است. یافته های پژوهش حکایت از آن دارد که در دوران بعد از انقلاب در دولت های اصولگرا و ارزشی، صدور انقلاب با شدت بیشتر و گاه به صورت قهرآمیز و در چارچوب حکومت اسلامی پیگیری شده اما در دولت های اصلاح طلب و اعتدالی با شدت کمتر و مسالمت جویانه و در چارچوب حکومت توسعه یافته به انجام رسیده است. هدف نوشتار حاضر واکاوی نقطه ضعف ها و ارائه داده ها و نتایج مناسبی به منظور کمک به پیگیری اصولی تر، منطقی تر و خردمندانه تر اصل صدور انقلاب در نظام جمهوری اسلامی با توجه به رهنمودهای امام خمینی و مقام معظم رهبری است.The Islamic Revolution of Iran and the Discourses of Exporting the Revolution
In 1979, the Islamic Revolution took place, heralding many developments and missions in the domestic and international arenas. One of the missions of the revolution, stemming from the universal nature of Islam, was the issue of exporting the revolution, which has been pursued in various models since the time of the revolution to this day. Exporting the Islamic Revolution was one of the most important goals and ideals of the discourse of the Islamic Revolution in Iran and has been pursued in the sub-discourses of fundamentalism and reformism with various tools and methods. The present article, using the analytical-descriptive method and utilizing library and internet data, seeks a comparative analysis of the way in which the principle of exporting the revolution is pursued in the sub-discourses of fundamentalism and reformism and the outcome of this pursuit, using discourse theory. The findings of the study indicate that in the post-revolutionary era, in principled and value-based governments, the export of the revolution was pursued with greater intensity and sometimes forcibly and within the framework of the Islamic government, but in reformist and moderate governments, it was carried out with less intensity and peacefully and within the framework of the developed government. The assumption of the present article is that in every valley where the export of the revolution has proceeded in a forcible and tension-generating direction, it has increased tension and violent and sometimes aggressive responses from the rivals and enemies of the Islamic Revolution, and has prepared the ground for extremist groups and governments in the region.
تبلیغات
