تبیین نقش دولت جعفر شریف امامی در «وضعیت انقلابی» (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
مقدمه: وضعیت انقلابی به شرایطی در جامعه گفته می شود که وضعیت سیاسی-اجتماعی نشان دهنده انقلابی قریب الوقوع است. در این شرایط حکومت در رفتار خود دچار پارادوکس و استاندارد دوگانه می شود. مقصود از استاندارد دوگانه این است که حاکمیت برای پاسخگویی به مطالبات انقلابیون، از تسهیل و مماشات استفاده می کند؛ ولی ازطرف دیگر برای حفظ حکومت به سرکوب متوسل می شود.هدف: تبیین تبعات دولت شریف امامی در «وضعیت انقلابیِ» ایران.مسئله پژوهش: شناخت عوامل مؤثر بر شکل گیری وضعیت انقلابی و تأثیر آن در فروپاشی حکومت پهلوی.پرسش پژوهش: چه عواملی سبب توسعه و تعمیق وضعیت انقلابی شد و زمینه های این وضعیت انقلابی چه بود؟ روش/رویکرد: توصیفی-تحلیلی از نوع تاریخی است و براساس نظریه «وضعیت انقلابی» چارلز تیلی انجام شده است.یافته ها: مهم ترین شاخص های مؤلفه سرکوب عبارت بود از: کشتار 17 شهریور؛ اعلان حکومت نظامی؛ کشتار مسجد جامع کرمان؛ سرکوب تظاهرات 13 آبان و سرکوب دانش آموزان در مهرماه همان سال. مهم ترین متغیرهای تسهیل کننده هم عبارت بود از: کاهش مالیات؛ افزایش حقوق؛ بازگرداندن مبنای تقویم از شاهنشاهی به هجری شمسی؛ انحلال حزب رستاخیز؛ بازگرداندن استادان اخراجی دانشگاه؛ برکنارکردن منسوبان به فرقه بهاییت؛ چاپ عکس امام خمینی (ره) در روزنامه اطلاعات.عوامل دخیل در مماشات هم عبارت بود از: برگزاری نماز عید فطر در 13 شهریور؛ اعتصاب سه روزه مطبوعات؛ احضار و عزل مقامات دولتی؛ پذیرش استعفای مقامات عالی رتبه؛ توسعه سخنرانی مساجد و منابر.نتیجه: به کارگیری خشونت با استفاده از ابزارهای سرکوب، و ناکارآمدی ترفند جدید حکومت در بازکردن مقطعی فضا و دادن امتیازات، و تأخیر در مماشات سیاسی، وضعیت انقلابی را توسعه داد و فروپاشی را شتاب بخشید.Explaining the Role of Jafar Sharif-Emami’s Government in the Revolutionary Situation
Purpose: The aim of this article is to explain the consequences of Jafar Sharif-Emami's government in Iran's "Revolutionary Situation."Method and Research Design: The method of this article is descriptive-analytical, of a historical type, and is based on Charles Tilly's theory of the "Revolutionary Situation."Findings and Conclusion: The findings show that the most important indicators of the suppression component included: September 8 (17 Shahrivar), the declaration of martial law, the massacre at the Grand Mosque of Kerman, the suppression of demonstrations on November 4 (13 Aban), and the suppression of students in the month of the Mehr of that year. The main Facilitating variables included: Reducing taxes, increasing salaries, the restoration of the calendar to the Solar Hijri calendar, dissolving the Rastakhiz party, the reinstatement of dismissed university professors, dismissing those individuals affiliated with the Baha'i sect, and publication Imam Khomeini's (RA) photo in the daily Etelaat. The factors involved in the policy of appeasement included: the celebration of Eid al-Fitr on Shahrivar 13, three-day strike by the press, dismissal and summoning of government officials, acceptance of resignation of high-ranking officials, and the expansion of speeches at mosques and pulpits. The conclusion drawn is that the use of violence through repression tools, the inefficacy of the government's new tactic of temporarily opening space and granting concessions, and the delay in political appeasement all contributed to the expansion of the revolutionary situation and accelerated the collapse.
تبلیغات
