معرّفی جزوه قرآنی مترجم ش 2752 (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
زمینه: ترجمه های کهن قرآن کریم یکی از ذخایر ارزشمند ادب فارسی به شمار می آیند که از رهگذر تحقیق و تفحّص در آن ها باور به دیرینگی و غنای فرهنگ زبان فارسی عینیت می یابد. جزوه قرآنی مترجم ش 2752 که در بخش نسخ خطّی کتابخانه آستان قدس رضوی نگهداری می شود، یکی از این ترجمه ها و گنجینه ای گرانبها از واژگان اصیل و کهن فارسی است. روش: در این جستار با روش تحلیلی توصیفی چگونگی روش ترجمه و مهم ترین ویژگی های زبانی، لغوی و ادبی این ترجمه مورد بررسی قرارگرفته است. یافته ها: گرایش مترجم به استفاده از واژگان سره فارسی، استفاده از افعال معلوم فارسی در ترجمه افعال مجهول عربی، کاربرد ضمیر «او» برای غیرعاقل و غیرجاندار، کاربرد حروف اضافه «اندر» و «مر ... را»، ابدال و ادغام در کنار شیوه نشان گذاری نسخه، نزدیک بودن بدنه اصلی متن قرآن به قرائت کسائی و ابن عامر از قرّاء سبعه و اعراب گذاری به شیوه نظام ابوالاسودی یا نقطه های شنگرفی دلالت بر تحریر این نسخه در قرن پنجم هجری دارد.Introduction to the Translator Quranic Pamphlet No. 2752
Purpose: The ancient translations of the Holy Quran are considered as one of the valuable treasures of Persian literature, and through research and analysis in them, the belief in the longevity and richness of the culture of Persian language is objectified. The Translator Quranic Pamphlet by No. 2752, which is kept in the manuscript section of Astan Quds Razavi Library, is one of these translations and a precious treasure of authentic and ancient Persian words. Method and Research: In this essay, the translation method and the most important linguistic, lexical, and literary features of this translation have been investigated based on the analytical-descriptive method. Findings and Conclusions: TheTtranslator Quranic Pamphlet No. 2752 is one of the Quranic pamphlets of the manuscript section of the Astan Quds Razavi library, which is dedicated to the first part of the Holy Quran. The owner of this copy was a lady named Khorasan bent Abi al-Qasim who dedicated it in the 6th century of Hijri. There is no trace of the translator and the scribe of the copy. Relying on the characteristics of the manuscript and textual evidence, the time of its writing goes back to the 5th century AH; the closeness of the main body of the Qur'an to the reading of Kasa'i and Ibn Amer from Qura’e Sab’e (the Seven Readers), its punctuating system, and the similarity of its diacritic style to that of Abolasvadi or the Shangraf (cinnabar) dots, confirm the creation of this work in the fifth century AH. Conclusions: The tendency of the translator to use Persian pure words, the use of Persian active sense of the verbs in the translation of Arabic passive verbs, the use of the pronoun "he" for the non-intelligent and inanimate, the use of the suffixes "Andar" and "Mar...ra", Ebdal and integration, in addition to the punctuation system of the manuscript indicate that this manuscript was written in the fifth century AH.
تبلیغات
