مقدمه: در گفتمان زبان فارسی که ترتیب کلمات آن از نوع (فاعل مفعول فعل) است، متمم پرسشی، یا مفعول حرف اضافه ای معمولاً پس از مفعول در جایگاه کانونی قرار می گیرند. با این حال، امکان جابه جایی این عبارت به مکان های دیگر در داخل جمله و گفتمان وجود دارد که این جابه جایی از اهمیت ویژه ای در تحلیل گفتمان و شاخص های گفتاری برخوردار است. یکی از اهداف این جابه جایی، حرکت عنصر جمله به ابتدای جمله می باشد که در تحلیل گفتمان به دلایل کلامی و ایجاد ساختار نشان دار مورد بررسی قرار می گیرد. هدف این مطالعه، بررسی پردازش درک گفتمانی مبتداسازی جابه جایی متمم پرسشی در زبان فارسی با استفاده از پتانسیل های مرتبط با رویدادها بود. روش کار: این مطالعه بر روی بخش قدامی نیمکره چپ مولفه (N200) تمرکز دارد، که طبق مدل مطرح شده توسط Friederici در پردازش زبان (1995) ارائه شده است. چهار جایگاه مختلف متمم پرسشی در زبان فارسی مورد بررسی قرار گرفته است و 50 جمله برای هر شرایط آزمایشگاهی ساخته شده است و جملات در صفحه نمایش به صورت سازهای ارائه شد. یافته ها: نتایج نشان داد که مبتداسازی متمم پرسشی به منظور برآورده سازی دلایل گفتمانی یا کلامی باعث پاسخ مغزی متفاوت می گردد بدین صورت که افزایش دامنه N200 در بخش قدامی چپ با قرار گرفتن متمم پرسشی در ابتدای جمله و در جایگاه مبتداسازی متمم پرسشی دیده شد. نتیجه گیری: از این یافته ها می توان نتیجه گرفت که فرآیند مبتداسازی متمم پرسشی در زبان فارسی بر اساس مدل مطرح شده توسط Friederici پایه نوروفیزیولوژیکی دارد و به عنوان ساختی نشان دار در زبان فارسی با ترتیب واژگانی متفاوت مطرح می گردد.
