پیامبر بی معجزه

از عناصر اصلی و تأثیرگذار در داستان و رمان، شخصیت و شخصیت پردازی است. بدون وجود این مهّم، داستانی شکل نمی گیرد. در واقع شخصیت و شخصیت پردازی، پیکره اصلی هر داستانی را تشکیل می دهد؛ بدین صورت که نویسنده داستان با خلاّقیت، مهارت، طرح منسجم و دمیدن اعمال و رفتار مورد نظر در شخصیت ها، به خلق و آفرینش شخصیت های ماندگار دست می یابد. رمان «پیامبر بی معجزه» اثر محمّدعلی رکنی، رمانی است که شخصیت اصلی در آن، پس از طی طریق و سیری آفاقی و انفسی و در نهایت رسیدن به دریافتی نو، به میان مردم بازمی گردد؛ سلوکی که در کنج حجره ها میسّر نمی شود و لازمه آن، بریدن از همه منیّات است. پژوهش حاضر به شیوه تحلیلی- توصیفی در پی آن است که شخصیت پردازی در این رمان را بررسی کند. «پیامبر بی معجزه»، داستان سفرِ تبلیغی یک روحانی به اتّفاق همسرش را به منطقه ای دورافتاده روایت می کند که زن و شوهر داستان در میانه راه، گرفتار اشرار می شوند و این گرفتاری، خود شروع ماجرایی پرافت وخیز است. نتایج نشان می دهد که این رمان، یکی از رمان های شخصیت است؛ زیرا داستان آن، حول محور شخصیت اصلی می چرخد. همچنین اغلب شخصیت های اصلی آن نیز شخصیتی پویا دارند که در پایان ماجرا، هر کدام به نوعی دچار تغییر و تحوّلی درونی می گردند.