نظر دانشجویان

سامانه های درسی الکترونیکی در مدت نزدیک به دو سال تحصیلی (1400-1398)، مصادف با همه گیری کوید-19، در دانشگاه ها در سراسر جهان جایگزین کلاس های درس حضوری گردید. بدین جهت، مدرسان مجبور شدند به تدریس در محیط های مجازی روی آورند. این جایگزینی مشکلات چندی در فرایند یاددهی- یادگیری به وجود آورد و کیفیت یادگیری را متأثر نمود. ازاین رو، این سؤال ها را می توان مطرح که «نظر دانشجویان نسبت به سیستم ها و سامانه های یادگیری الکترونیکی چیست؟» و «آیا نظر دانشجویان با ویژگی های فردی آنان رابطه دارد؟» برای پاسخ دادن به این سؤال ها، یک طرح پژوهشی تدوین شد و در جامعه دانشجویان دریکی از سامانه های درسی در رشته علوم ارتباطات در یک دانشگاه پژوهشی به اجرا درآمد. حجم جامعه موردمطالعه 43 نفر بود که به عنوان نمونه آماری موردنظر قرار گرفت. سپس با استفاده از روش تحقیق توصیفی- تحلیلی داده های موردنیاز گردآوری، تنظیم و تحلیل گردید. یافته ها و نتایج پژوهش نشان می دهد که اکثریت دانشجویان موردمطالعه (72٪) نسبت به سامانه درسی الکترونیکی نظرشان مثبت نبوده است و از آن رضایت نداشته اند. علاوه بر آن، میان نظر دانشجویان و ویژگی های فردی آنان (جنسیت و علاقه به رشته تحصیلی) رابطه ای وجود ندارد. آزمون آماری  در سطح معنی داری  عدم رابطه یادشده را مورد تأیید قرار داد. در پایان مقاله پیشنهادهای اجرائی و نیز پیشنهاد برای پژوهش های دیگر عرضه شده است.

هدف این تحقیق آسیب شناسی تدوین مقالات علمی بود، که از طریق پرسشنامه محقق ساخته در شش سوال اساسی مورد بررسی قرار گرفت. جامعه تحقیق مورد نظر تمامی دانشجویان تحصیلات تکمیلی رشته های علوم انسانی دانشگاه های تهران، علامه طباطبایی و شهید بهشتی بود (22436 نفر) که با توجه به جدول مورگان، تعداد نمونه مورد نظر 384 نفر انتخاب شده و از روش تصادفی ساده و با کمک پرسشنامه الکترونیکی، تعداد 372 پرسشنامه صحیح جمع آوری و مورد تحلیل قرار گرفت. یافته های تحقیق نشان از آن داشت که وضعیت پایبندی به اخلاق پژوهشی مناسب نبوده و در زمینه قوانین کشور نیز فقدان منشور اخلاق پژوهش و اشکال در آیین نامه ارتقاء اساتید تا حد زیادی به این امر دامن زده است. رفع این معضل در شش محور مورد بررسی قرار گرفت. اول: تغییر در نظام ارزشی غلط پدید آمده در خصوص جایگاه علم و دانش و به خصوص جایگاه مقالات علمی، دوم: تلاش برای تربیت دانشجویانی حرفه ای، سوم: تغییر در قوانین حمایتی وزارت علوم در خصوص پایان نامه ها، چهارم: تغییر در نگاه ساده انگارانه در خصوص تحکمی بودن تولید علم، پنجم: بالا بردن حساسیت جامعه (به خصوص جامعه علمی کشور) در خصوص بروز رفتارهای غیر اخلاقی و تأثیرات تربیتی آن و ششم: تدوین منشور اخلاق پژوهشی و طراحی مکانیزمهایی به جهت اجرای صحیح آن.