روح الله شهسواری

شهرها، نظام های پیچیده ای هستند که نسبت به تهدیدهای طبیعی یا انسانی آسیب پذیرند. نگاهی که تاکنون در مدیریت سوانح و مدیریت شهری وجود داشته، رویکرد کاهش مخاطرات بوده است. اما امروزه جوامع در تلاش براى دست یابی به شرایطی هستند که در صورت وقوع بحران، بازگشت سریع آن ها را به وضعیت پیش از بحران (اولیه و عادی) فراهم سازد. در این میان تاب آوری، مفهوم جدیدی است که بیشتر در مواجهه با ناشناخته ها و عدم قطعیت ها به کار می رود. هدف کلی مطالعه حاضر، ارزیابی میزان تاب آوری شهر پلدختر به هنگام وقوع سیل است. در راستای دستیابی به اهداف مذکور از روش کیفی با رویکرد توصیفی-تحلیلی استفاده شده است. به منظور سنجش ابعاد تاب آوری در محلات شهر پلدختر ۳۸۴ خانوار با استفاده از فرمول کوکران به عنوان جامعه نمونه انتخاب گردیدند. به منظور تجزیه و تحلیل داده های حاصل از پرسشنامه در محیط نرم افزار SPSS ، روش های آماری مبتنی بر مقایسه میانگین ها، آزمون های فریدمن و رگرسیون به کار گرفته شد و نیز جهت رتبه بندی تاب آوری محلات از مدل تاپسیس استفاده گردید. در نتیجه براساس پنج شاخص ارزیابی تاب آوری؛ محله های کوی بسیجیان، هسته قدیم و کوی پاسداران نسبت به سایر محلات شهر پلدختر دارای وضعیت مناسب تری هستند و محله های ساحل شرقی و غربی و کوی سازمانی ها از بدترین وضعیت را به لحاظ تاب آوری در مقابل سیل برخوردارند. نتایج حاصل از آزمون فریدمن برای تعیین مهم ترین و تأثیرگذارترین شاخص ها تاب آوری شهر پلدخترگویای این است که شاخص کالبدی با میانگین رتبه 533/3  و شاخص اقتصادی با میانگین رتبه 251/3 به ترتیب در رتبه های اول و دوم اثرگذارترین و مهم ترین ابعاد تاب آوری قرارگرفته اند.