ارائه مدلی برای پیش بینی سازگاری و کیفیت روابط زناشویی بر اساس طرح واره های ناسازگار اولیه با میانجی گری تاب آوری (مقاله پژوهشی دانشگاه آزاد)

چکیده

مقدمه: هدف پژوهش انجام شده ارائه مدلی برای پیش بینی سازگاری و کیفیت روابط زناشویی بر اساس طرح واره های ناسازگار اولیه با میانجی گری تاب آوری بود. روش: روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی با روش معادلات ساختاری بود. جامعه آماری شامل کلیه زنان متأهل مراجعه کننده به مراکز مشاوره اسلامی شهر تهران در سال 1401-1400 بود. روش نمونه گیری به صورت تصادفی چندمرحله ای و حجم نمونه آماری بر اساس نرم افزارSample Power ، 350 نفر در نظر گرفته شد. ابزارهای سنجش شامل مقیاس سازگاری زناشویی اسپاینر (1976)، کیفیت روابط زناشویی باسبی و همکاران (1995)، طرح واره های ناسازگار اولیه (فرم کوتاه) یانگ (1998) و مقیاس تاب آوری کانر و دیویدسون (2003) بود. تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از آزمون T و تحلیل مسیر و بهره گیری از نرم افزار SPSS و SmartPLS انجام شد. یافته ها: یافته ها نشان داد که مدل ارائه شده از کیفیت برازش مطلوبی برخوردار بود. همچنین طرح واره های ناسازگار اولیه و تاب آوری بر سازگاری زناشویی و کیفیت زناشویی اثر مستقیم معناداری داشت. از سوی دیگر طرح واره های ناسازگار اولیه (421/0) و مؤلفه های حوزه (خودگردانی و عملکرد مختل (421/0)، طرد و بریدگی (423/0)، دیگرجهت مندی (419/0)، محدودیت های مختل (420/0)، گوش به زنگی و بازداری (421/0)) در کیفیت روابط زناشویی با نقش میانجی گری جزئی تاب آوری اثر غیر مستقیم معناداری داشت. نتیجه گیری: بنابراین می توان نتیجه گرفت که بر اساس آگاهی، شناخت و اصلاح طرح واره های ناسازگار اولیه در حوزه های مختلف، با افزایش سطح تاب آوری بر مبنای درک متقابل نیازهای هرکدام از همسران نسبت به یکدیگر در بافت روابط زناشویی کارآمد، زمینه سازگاری و کیفیت روابط زناشویی رضایت بخش فراهم می گردد.