بررسی متغیرهای مؤثر در تغییر رویکرد دکترین پیرامونی رژیم صهیونیستی با تاکید بر پیمان ابراهیم (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
دکترین پیرامونی یک استراتژی امنیتی است که توسط دیوید بن گوریون، اولین نخست وزیر رژیم صهیونیستی، در دهه 1950 میلادی تدوین شد. هدف اصلی این دکترین ایجاد ائتلاف ها و روابط دوستانه با کشورهای غیرعرب در خاورمیانه برای تامین امنیت این رژیم بود. رژیم صهیونیستی تلاش کرد تا روابط خود را با کشورهای غیرعرب که در نزدیکی آن قرار دارند مانند ایران (پیش از انقلاب 1979)، ترکیه و اتیوپی تقویت کند. با تغییرات ژئوپلیتیکی در منطقه و تغییر اولویت های امنیتی این رژیم، به مرور زمان دکترین پیرامونی دچار تغییر شد. رژیم صهیونیستی به تدریج به سمت عادی سازی و تقویت روابط با کشورهای عرب مانند مصر در قالب پیمان صلح کمپ دیوید(1978)، اردن (پیمان صلح 1995) و نهایتا امارات متحده عربی، بحرین، سودان و مراکش در قالب پیمان ابراهیم رفت. پژوهش حاضر با هدف بررسی و تبیین تغییر در دکترین پیرامونی رژیم صهیونیستی به دنبال پاسخ به این پرسش است که چه عواملی موجب تغییر رویکرد دکترین پیرامونی رژیم صهیونیستی با تاکید بر پیمان ابراهیم شده است؟ پژوهش حاضر به روش توصیفی–تحلیلی نگارش شده و با بهره گیری از چارچوب نظری جیمز روزنا به دنبال تحلیل و واکاوی ابعاد بیشتر این موضوع می باشد. یافته های پژوهش نشان می دهد متغیر فرد و نقش در تعامل با یکدیگر (نتانیاهو در پست نخست وزیری، عامل بین الملل (دولت ایالات متحده آمریکا در دوره ترامپ)، عامل حکومتی و عامل جامعوی به ترتیب در این زمینه تاثیرگذار بوده است.Examining the effective variables in changing the approach of the Zionist regime's peripheral doctrine (with the emphasis on Abraham Accords)
The Peripheral Doctrine is a security strategy formulated by David Ben-Gurion, Zionist Regime's first prime minister, in the 1950s. The main purpose of this doctrine was to establish alliances and friendly relations with non-Arab countries in the Middle East like Iran (before the 1979 revolution), Turkey and Ethiopia, so that it could maintain its security. With geopolitical changes in the region and changing security priorities, Zionist Regime's peripheral doctrine changed over time. Israel gradually moved towards normalizing and strengthening relations with Arab countries such as Egypt in Camp David Accords (1978). Jordan in a peace treaty(1995) and finally the United Arab Emirates, Bahrain, Sudan and Morocco in the form of the Abraham Pact. The present research aims to investigate and explain the change in Zionist Regime's peripheral doctrine, and seeks to answer the question, what factors have caused the change in Israel's peripheral doctrine with the emphasis on the Abraham Pact? The research is based a descriptive-analytical way and by using the theoretical framework of James Rosena, it seeks to analyze more dimensions of this issue. Findings of the research show that the variable of the individual and the role interacted with each other (Netanyahu in the Role of prime minister), the international factor (the United States of America government during the Trump era), the governmental factor and the societal factor respectively were influential in this field.
تبلیغات
