سایه ی اَبَرگفتمان "بازگشت به خود" بر شکل گیری "اسطوره ی معماریِ مشروعیت خواه" در ایران معاصر (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
نوشتار پیش رو حول یک پرسش بنیادین در رابطه با معماری یک سده ی اخیر ایران شکل گرفته است: چرا آثاری که در آنها به نحوی ارجاع به گذشته مشاهده می شود از مشروعیت بیشتری در نگاه متخصصین و قدرت های سیاسی این دوران برخوردارند. طرح چنین پرسشی، کاوشی جامعه شناختی در لایه های مختلف فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و زیستی را الزام آور می کند. در مسیر پیشبردِ پژوهش، مؤلفه ای تحت عنوان «بازگشت به خویش از طریق ارجاع به گذشته»، به مثابه اَبَرگفتمانی که اقلیم اندیشه ای جامعه را در سیطره ی خود در آورده به وضوح خودنمایی می کند. این گفتمانِ کلان همچون مرکز ثقلی قدرتمند، فضای اجتماعی و سیاسی ایران را به تولید خُردگفتمان هایی گذشته گرا، توسط سه قدرت سیاسیِ حاضر در این دوران هدایت کرده و نیروی آن به قدری است که حتی تجدد و تجددخواهی را به سلطه ی خود در آورده است. در این میان معماری به مثابه رسانه ای برای انتقال این پیام به جامعه، دچارِ همین گذشته گرایی شده است و فراگیری این نگاه، آن را به مرجعی اسطوره ای برای کسب مشروعیت حداکثری بدل کرده که سنگینی آن، فضای بروز گفتمان ها و ظرفیت های دیگر را تنگ کرده و به حاشیه رانده است. این پژوهش بنیادین و نظری، سعی دارد با مطالعه نظام مندِ مفاهیم برآمده از گفتمان تولیدی قدرت در جامعه، مبتنی بر تحلیلی از بستر پارادایم انتقادگرایی، به سطوح زیرین مناسبات قدرت در ایران یک قرن اخیر گذر کرده تا از خلال آن تصویری روشن از چگونگی برآمدن "اسطوره معماری مشروعیت خواه" در معماری معاصر ایران ارائه دهد.The Impact of grand-discourse of "returning to oneself" on the Formation of "The Myth of Legitimist Architecture" in contemporary Iran
The following article is formed around a fundamental question related to the architecture of the last century in Iran: Why do the projects that somehow referring to the past, have more legitimacy in the eyes of experts and political powers of this era? This question requires sociological research in cultural, social, political and epistemological fields. In the way of developing the research, a subject entitled "returning to oneself through reference to the past", stands out clearly as a grand-discourse that has taken over the intellectual climate of the society. This grand-discourse, like a powerful center of gravity, has guided Iran's social and political atmosphere to produce retrospective micro-discourses by the three political powers present in this era, and its power is so strong that it has even dominated modernity and modernism. meanwhile, architecture, as a medium to convey this message to the society, has been involved in this retrospect, and the pervasiveness of this view has turned it into a mythical reference for obtaining maximum legitimacy, the heaviness of this issue, narrows the space for the emergence of other discourses and capacities marginalized. This fundamental and theoretical research, with a systematic study of the concepts arising from the productive discourse of power in society, based on an analysis of the critical paradigm, has gone to the inner levels of power relations in Iran in the last century in order to get a clear picture of how to present the rise of "legitimacy architecture myth" in contemporary Iranian architecture.
تبلیغات
