تحلیل و ارزیابی انگاره ذکر ضمیر با مرجع مبهم در کتاب نقد قرآن
آرشیو
چکیده
ازجمله نشانه های اعجاز قرآن کریم، بلاغت و فصاحت آن است. از صدر اسلام تاکنون، ادیبان بر این باورند که قرآن کریم بزرگ ترین اثر ادبی عرب است که افزون بر اینکه زیور میراث زبان عربی است، به عنوان یک منبع بی نظیر و اصیل در استنباط قواعد ادبی عرب قرار می گیرد. گرچه تحدی قرآن، شاهد بر بطلان انگاره بشری بودن آن بوده و هست؛ اما از آغاز نزول آن تاکنون تلاش های نافرجامی در مصاف با قرآن کریم صورت گرفته است. برخی با اثبات خطا در نوشتار، ضمن عدم وحیانی بودن قرآن، نبوت و وجود خداوند را انکار نموده است. از جمله انگاره خطاهای نوشتاری، ذکر ضمیر با مرجع مبهم است. در این پژوهش سه انگاره ذکر ضمیر با مرجع مبهم، (عنکبوت/47، سجده/ 23، یوسف/ 42) با روش تحلیلی، تطبیقی به صورت کتابخانه ای و با استناد به قواعد ادبی ارزیابی و نقد شد. در بررسی اقوال نحویان و مفسران، پاسخ برتر با وجه رجحان، ذکر تا ضمن اثبات اعجاز قرآن، ادعاهای مذکور نیز باطل گردد. آنچه در این جستار به دست آمد: پندار اشکال کنندگان مبنی بر عدم وحیانی بودن قرآن، ناشی از عدم لحاظ مؤلفه هایی مانند قواعد ادبی عرب، ازجمله فصاحت و بلاغت، قواعد منطقی، معنای لغوی واژه، قرینه های متصل (سیاق) و منفصل (روایات) است؛ همچنین از وجوه اعجاز قرآن، ضمن بلاغت ایهام، مصون بودن آن از خطاست.Analysis and Evaluation of Pronoun Reference Ambiguity in the Book Critique of the Quran
One of the signs of the Quran’s miraculous nature is its eloquence and rhetorical precision. Since the early days of Islam, scholars have regarded the Quran as the greatest literary masterpiece in Arabic, serving as both a linguistic jewel and a primary source for Arabic grammatical rules. Despite this, attempts have been made to challenge its divine nature, often by alleging linguistic errors in the Quran.One such claim concerns the use of pronouns with ambiguous referents. This study examines three cases of this claim—Surah Al-Ankabut (29:47), Surah As-Sajdah (32:23), and Surah Yusuf (12:42)—using an analytical and comparative method. By reviewing the views of grammarians and exegetes, this research identifies the most valid interpretations, ultimately reaffirming the Quran’s linguistic precision and miraculous nature.Findings show that criticisms of the Quran’s pronoun usage stem from a lack of consideration for key linguistic factors, including:Arabic eloquence and rhetoricLogical coherenceLexical meaningsContextual clues (both internal and external)Additionally, the study highlights "equivocation" as a rhetorical device in the Quran, reinforcing its impeccable linguistic structure.
تبلیغات
