نوشین پورحیدر شیرازی

زمینه و هدف: جامعه پذیری سازمانی می تواند شناخت دوجانبه فرد و سازمان را بهبود بخشد و به ارتقای عملکرد و رفتارهای سازنده افراد در سازمان یاری رساند. هدف این پژوهش بررسی تأثیر بین جامعه پذیری سازمانی و رفتار شهروندی سازمانی با در نظر گرفتن نقش میانجی تناسب فرد-محیط است. روش شناسی: این پژوهش کاربردی و توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری این پژوهش را کارکنان شرکت مخابرات استان اصفهان به تعداد 180 نفر تشکیل می دهند که 118 نفر از آن ها به عنوان نمونه آماری به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شده اند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های محقق ساخته و از مدل معادلات ساختاری و با بهره گیری از نرم افزار اس پی اس اس و اسمارت پی ال اس برای تجزیه وتحلیل داده ها و آزمون فرضیه ها استفاده شد. یافته ها: جامعه پذیری بر رفتار شهروندی سازمانی به صورت مستقیم تأثیرگذار است و جامعه پذیری بر تناسب فرد محیط و همچنین تناسب فرد-محیط بر رفتار شهروندی سازمانی به طور مستقیم تأثیرگذار است و جامعه پذیری با رفتار شهروندی سازمانی با در نظر گرفتن نقش میانجی گری تناسب فرد و محیط تأثیرگذار است. نتیجه گیری: مدیران منابع انسانی می توانند با اجرای مؤثر برنامه های جامعه پذیری میزان تناسب فرد و سازمان را توسعه دهند و آمادگی افراد را برای انجام رفتارهای شهروندی سازمانی ارتقا دهند.