سیاوش چگینی

بیماری آلزایمر یک نوع اختلال عملکرد مغزی است که به تدریج توانایی ذهنی بیمار تحلیل می رود و باعث بروز نابسامانى در کارکردهاى شناختى، شخصیت، اندیشه و ادراک فرد مى شود. هدف: این پژوهش به بررسى مشکلات مراقبان نزدیک بیمار مبتلا به آلزایمر و رابطه آن با سلامت روان مراقبان پرداخته است. روش: روش پژوهش همبستگی بود و در این مطالعه ٤٨ مراقب نزدیک بیمار آلزایمرى در شهر تهران که حداقل ٦ ماه تجربه مراقبت داشتند با روش نمونه گیرى هدفمند وارد مطالعه شدند. داده ها به وسیله پرسش نامه های اطلاعات فردى، سلامت عمومی گلدبرگ و ارزیابى تحمل مراقبت کننده از بیماران جمع آوری گردید. یافته ها: با توجه به آزمون سلامت عمومی که هرچه نمره آزمون بالاتر باشد، آزمودنی ها از سلامت روان کمتری برخوردارند، آزمودنى ها در آزمون سلامت عمومی میانگین نمره 81/28 را کسب کردند که نشان دهنده ناراحتى خفیف است. آزمون همبستگى پیرسون وجود رابطه معنى دار بین مشکلات مراقبتى و سلامت روان را نشان داده است. نتیجه گیری: از این رو، نتایج پژوهش حاضر نشان داد که مراقبان نزدیک بیماران آلزایمرى، همچنان در معرض اختلالات جسمى و روحى و اجتماعى می باشند. از این رو، نهادهاى مسئول و اعضای خانواده بیماران آلزایمرى باید درباره این مسئله، توجه خاصی به این گروه از مراقبان داشته باشند که با کاهش فشاربار مراقبتی، توان حل مسئله و امیدواری در زندگی مراقبت کنندگان افزایش می یابد و هم چنین در سیر بیماری توأم با آرامشِ بیماران مؤثر مى باشد.