کامران نوری

پایداری اجتماعی از نظر فرهنگ در معنای کلی مترادف با بالا بودن کیفیت زندگی انسان نسل حاضر و نسل آینده با درنظر گرفتن استعدادها و ظرفیت های او و برآوردن نیازهای همه اقشار است. امروزه پایداری به عنوان یکی از مباحث در کلیه عرصه ها، بویژه در عرصه فضاهای شهری و معماری می باشد . شاخصه اصلی تأثیر گذار: اقتصادی، زیست محیطی و اجتماعی در کنار یکدیگر به تعادل برسد. اقتصادی از طریق سرمایه گذاران به علت انگیزه های مالی، اغلب به حد افراط مورد توجه قرار می گیرد، زیست محیطی نیز به فراخور هر جامعه برای خود دارای ضوابط معین می باشد. که مورد توجه قرار می گیرد. با توجه به اجتماعی کمتر مورد عنایت همگان قرار گرفته شده است. در پژوهش حاضر، اصول پایداری اجتماعی در طراحی فرهنگسراها که امروزه یکی از مهم ترین عرصه های فرهنگی می باشد مورد بررسی قرار گرفته است. برای نیل به این پایداری رعایت زیر از قبیل: عدالت، مسائل زیباشناسی، راحتی و آسایش، امنیت و رشد کودکان، هویت اجتماعی و سایر شاخص های مرتبط امری ضروری است. روش تحقیق می باشد در مقاله حاضر، روش تحلیلی توصیفی است و استخراج نتایج از منابع کتابخانه ای اسنادی مختلف به کشف اصول پایداری و روابط بین این اصول انجام می گیرد. در نهایت اصول پایداری اجتماعی فرهنگسراها تبیین می شود. تعاریف متفاوتی از فرهنگ گرایی وجود دارد

شهر پاوه در منطقه اورامانات، استان کرمانشاه قرارگرفته است این شهر مرکز شهرستان پاوه بوده و به عنوان مرکز ثقل جمعیتی در شهرستان پاوه ایفای نقش می کند که این امر موجب افزایش جمعیت شهر، توسعه و گسترش فیزیکی شهر می شود. مهاجرت بی رویه از اطراف به پاوه بعدازانقلاب و جنگ، عدم بازگشت مهاجرین رشد در سالهای اخیر و عدم تعادل بین جمعیت و ساختمان های سنتی سبب شد که ساختمان های طویل شد در ساختمان-های طویل، رفت وآمد افرادی که دارای مشکلات جسمی می باشند از اهمیت ویژهای برخوردار است .جابجایی و حمل ونقل وسایل و تجهیزات سنگین نیز از دیگرمشکلات این ساختمان های می باشد. میتوان گفت که امروزه پله ها و لبه ها از مهمترین موانع حرکتی و همچنین کاربردیترین ارتباط دهنده بین دو سطح بوده اند. مزایای استفاده از پله-ها اگر کنار گذاشته شود محدودیت بزرگی را به خصوص افراد آسیب دیده ازجمله سالخوردگان و معلولین ایجاد می کند. شهرستان پاوه با داشتن جاذبه های فراوان در اکثر ابعاد توانایی این را دارد که به عنوان یک قطب گردشگری در سطح غرب کشور معرفی شود. لذا در این پژوهش سعی شده است که به بررسی فرصت ها و تنگناهای این منطقه به لحاظ توسعه و گردشگری پرداخته شود. روش تحقیق این پژوهش با توجه به موضوع آن کاربردی می باشد. برای بررسی وضع موجود ، تحلیل و ارائه راهکارها از روش توصیفی تحلیلی و پیمایشی استفاده شده است. در همین راستا و در جهت دستیابی به اهداف این پژوهش، به کمک پرسشنامه ، مطالعات کتابخانه ای و میدانی، مصاحبه با مردم در سطح شهرستان ، داده ها و اطلاعات لازم در این زمینه جمع آوری گردید. با استفاده از نرم افزار spssاین داده ها تحلیل آماری شده و فرصت ها و تنگناها توسعه فیزیکی و گردشگری در مبحث بالابرنده های شهرستان پاوه و راهکارهایی جهت توسعه آنها اولویت بندی و ارائه شده است.

توسعه و رشد شهرنشینی در طی سال های اخیر از عوامل تغییرات کاربری های اراضی بوده است. در این تحقیق به پایش تغییرات کاربری اراضی محدوده شهری اسلام آباد غرب و روند توسعه کاربری سکونتگاهی به سمت مناطق مخاطره آفرین پرداخته شده است. در این تحقیق از تصاویر ماهواره ای (لندست 4، 7 و 8) سال های 1990، 2000، 2010 و 2018 استفاده شده است که پس از تهیه نقشه کاربری اراضی در نرم افزار ENVI، با استفاده از نرم افزار IDRISI تغییرات صورت گرفته آنالیز شده است و همچنین با استفاده از مدل LCM روند توسعه نواحی سکونتگاهی برای سال های 2035 و 2050 پیش بینی شده است و در نهایت روند توسعه نواحی سکونتگاهی در مناطق مخاطره آفرین مورد ارزیابی قرار گرفته شده است. نتایج تحقیق بیانگر این است که در طی دوره زمانی 28 ساله (از سال 1990 تا 2018)، کاربری سکونتگاهی از 7/7 کیلومترمربع در سال 1990 به 8/13 کیلومترمربع در سال 2018 افزایش یافته است و همچنین نتیجه پیش بینی روند تغییرات نواحی سکونتگاهی بیانگر این است که این نواحی تا سال 2035 و 2050 به ترتیب به 5/16 و 7/18 کیلومترمربع افزایش خواهند یافت. به علاوه، نتایج ارزیابی روند توسعه نواحی سکونتگاهی به سمت مناطق مخاطره آفرین بیانگر این است که از مجموع وسعت کل نواحی سکونتگاهی در سال 1990 حدود 9/. کیلومترمربع در محدوده مناطق مخاطره آفرین بوده است که این میزان برای سال های 2000، 2010 و 2018 به ترتیب به 5/1، 9/1 و 6/2 کیلومترمربع افزایش یافته است که بیش ترین مقدار آن مربوط به نواحی شمالی محدوده شهری اسلام آباد بوده است.

گردشگری یا همان توریسم ، امروزه یکی از سریعترین صنایع در حال رشد دنیا و ابزاری برای افزایش درآمد ملی کشورهای جهان به حساب می آید. در این صنعت یکی از جذابترین و شاید جدیدترین آنها ، گردشگری روستایی است که اخیرا مورد توجه بسیاری از کشورهای جهان قرار گرفته است.امروزه بسیاری از سیاستگذاران و برنامه ریزان ، گردشگری را به مثابه ابزاری برای ثبات اقتصادی و توسعه برای جوامع روستایی می دانند و.صنعت گردشگری روستایی را باید همانند لبه های تیز یک تیغ بدانیم که اگر صحیح و بر اساس اصول و نظم ،توسعه و گسترش نیابد ، نه تنها به عمران و اصلاح مناطق روستایی کمک نخواهد کرد بلکه اثرات مخرب و جبران ناپذیری را بر بخشهای اجتماعی ، اقتصادی ، طبیعی ، زیست محیطی و... جوامع روستایی و نهایتا کل جامعه برجا خواهد گذاشت ، تا چه میزان به بخش گردشگری روستایی و اکوتوریسم توجه شده است ؟ چگونه می توان از این صنعت به عنوان ابزار کارآمد مدیریتی در جهت توسعه روستا استفاده نمود؟همچنین ارتباط دو سویه بین این دو بخش ، به خوبی لزوم توجه و اهمیت به صنعت گردشگری را در ساختار مدیریت روستا می رساند چراکه با توسعه گردشگری روستا ، مدیریت روستا می تواند منبع مالی قابل توجهی را برای اجرای برنامه های خود ایجاد نماید و از طرف دیگر با مدیریت صحیح در روستا می توان توسعه و گسترش گردشگری را به طور اصولی هدایت نمائیم.هدف از تدوین وتهیه این مقاله ، شناسایی منطقه ای روستایی می باشد. همچنین عوامل و عناصری که در توسعه و گسترش این صنعت در ساختار روستایی موثر هستند ، شناسایی و مورد تحلیل قرار می گیرند.در تدوین این مقاله از روش کتابخانه ای ،میدانی ، بررسی منابع ، اسناد و... استفاده شده است