مقدمه: پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی نمایش درمانی بر فراخنای توجه دانش آموزان پسر دارای ناتوانی هوشی تحولی دوره ی ابتدایی اجرا شد.
روش: در مطالعه شبه آزمایشی حاضر از طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل استفاده شد. بدین منظور، 30 دانش آموز پسر از دو مدرسه استثنایی با روش نمونه گیری تصادفی انتخاب و نیمی از آنها به طور تصادفی در هر یک از گروه های آزمایش و کنترل جایگزین شدند. فراخنای توجه دانش آموزان با استفاده از آزمون تولوز- پیرون و آزمون شناختی- تشخیصی کی اندازه گیری شد. گروه آزمایش در 12 جلسه نمایش درمانی 45 دقیقه ای به مدت 6 هفته شرکت کردند و گروه کنترل مداخله ای دریافت نکرد. در پایان جلسات درمانی مجدداً آزمون تولوز- پیرون و آزمون شناختی- تشخیصی کی روی هر دو گروه اجرا شد. داده ها با استفاده از تحلیل کواریانس مورد تحلیل قرار گرفت.
یافته ها: نتایج نشان داد که بین میانگین فراخنای توجه حاصل از آزمون های شناختی- تشخیصی کی و تولوز- پیرون در گروه های آزمایش و کنترل تفاوت معنادار وجود دارد.
نتیجه گیری: در مجموع، می توان نتیجه گرفت که نمایش درمانی موجب بهبود فراخنای توجه در کودکان آموزش پذیر دارای ناتوانی هوشی تحولی می شود.
