اجراهای آیینی

آیین های ایرانی بر اساس نوع آن شامل: آیین های ملی، مذهبی و محلی (منطقه ای) می شود که نه تنها بخشی از هویت فرهنگی ایرانیان را تشکیل می دهند، بلکه به عنوان ابزاری برای انتقال ارزش ها و باورهای اجتماعی نیز عمل می کنند و به وسیله کنش شخصیت ها در بافت های فرهنگی و اجراهای مختلف، نمود نمادین دارند. لذا هر آیینی نمادپردازی را در کنش شخصیت در اجرا دنبال می کند که تماشاگر را به حقیقتی ورای تجربه مادی سوق می دهد. این مقاله با روش توصیفی تطبیقی، نقش کنش شخصیت در نمادپردازی اجراهای آیینی را مورد بررسی قرار می دهد.نتایج برآمده از این پژوهش نشان می دهد، هرچقدر کنش شخصیت و اجراگر و به طبع آن برانگیختن احساس تماشاگر در اجراهای آیینی، در مرتبه بالاتری قرار داشته باشد، به همان میزان نماد در اجراهای آیینی در مرتبه بالاتری متجلی می شود. بر این اساس با کنش اجراگران و برانگیختن احساس تماشاگران در اجراهای آیینی، اشیاء و لوازم صحنه به صورت تشکیکی و مراتبی نمود نمادین می یابند.