ادبیات: واقعیت، خیال یا توهم- ایده های فلسفی در تصدیق صور خیال توسط مخاطبان
آرشیو
چکیده
ادبیات قلمروی است شامل شعر، قطعه ادبی، داستان و رُمان. شاعران و نویسندگان از طریق ژانرهای یاد شده مخاطبان شان را تحت تأثیر قرار می دهند و خبرهایی می دهند که مورد پذیرش مخاطبان قرار می گیرد. برای مثال «آخرین برگ سفرنامه باران این است که زمین چرکین است» یک قطعه ادبی است که در آن ادعا شده، باران سفر می کند، سفرنامه می نویسد و از آنچه دیده گزارش می دهد. اینها صورت های خیالی است که مخاطبان آن را می پذیرند و آن را گزارشی از واقعیت تلقی می کنند. سوال این است: در دستگاه فلسفی مسلمانان، چه تلقی هایی درباره صور خیال وجود دارد؟ بر پایه کدام تلقی ها مخاطبان صور خیالی شاعران و نویسندگان را گزارش واقعیت می انگارند؟ فرآیند باور در مواجهه با این دست از گفتارهای انسانی چگونه شکل می گیرد؟ چهار تلقی می توان برای پاسخ به این پرسش در نظر گرفت: 1. تلقی عمده منطق دانان مسلمان که این گونه از گزاره ها را تخییل و تحریک می دانند و آنها را گزارش از واقع نمی دانند. 2. تلقی سکاکی که معتقد است شاعر توسعه در مصادیق می دهد. 3. تلقی علامه طباطبایی که در معنای نفس الأمر و پیرو آن، مطابقت توسعه می دهد تا بتواند این گزاره ها را گزارش از واقع و مطابق با واقع بداند. 3. تلقی نگارنده که محکی صور خیال را امری بین الاذهانی بین شاعر و مخاطب می داند که از نوعی قرارداد فرهنگی-هرمنوتیکی پیروی می کند. سنخ پرسش فلسفی-زیباشناختی، روش پاسخ به آن تحلیل و به غرض آنکه در مقام استدلال و اثبات است از گونه پرسش های تبیینی است.Literature: Reality, Imagination, or Illusion - Philosophical Ideas on the Audience's Affirmation of Imaginative Representations.
Literature is a domain encompassing poetry, literary pieces, short stories, and novels. Through these genres, poets and writers influence their audiences and convey messages that are accepted by them. For example, the line "The final note in rain’s travelogue is that the earth is filthy" is a literary piece in which it is claimed that rain travels, writes a travelogue. This is imaginative representations that audiences accept and regard as reports of reality. The question is: In the philosophical framework of Muslims, what conceptions exist regarding imaginative representations? On the basis of which conceptions do audiences consider the imaginative representations of poets and writers as reports of reality? How is the process of belief formed when encountering such human discourses? Four conceptions can be considered to answer this question: First, Muslim logicians view poetic propositions as imaginative stimuli not factual reports. Second, Al-Sakkaki argues poets creatively expand linguistic referents. Third, Allama Tabatabai through extending the concept of correspondence maintains they can align with ultimate reality. Fourth, the author proposes an intersubjective cultural-hermeneutic convention between poet and audience establishes truth. The nature of the question is philosophical-aesthetic, the method of answering it is analytical, and since it aims at argumentation and proof, it is a type of explanatory question.
تبلیغات
