رویکرد نهادگرایانه نسبت به نقش نیروهای اجتماعی در توسعه نیافتگی ایران میان سال های 1320 تا 1357
آرشیو
چکیده
این مقاله با تمرکز بر علت توسعه‌نیافتگی سیاسی ایران در دوران پهلوی دوم بر این دعوی است که مانعِ اصلی توسعه‌ی سیاسی در ایرانِ دوران پهلوی دوم، غیبتِ نهادها در ساختار اجتماعیِ جامعه و فقدان تفکرِ نهادی در میان نیروهای مرجع سیاسی از جمله جبهه‌ی ملی، حزب توده، اسلام‌گرایان و دربار بوده است. اقتدارگراییِ نظام سیاسی، فرهنگ سیاسی، موانع ژئوپولیتیکی، امتناع اندیشه و غلبه‌ی ایدئولوژی از جمله ابزارهای نظری‌ای هستند که متفکرانِ حوزه‌ی توسعه، تلاش نموده‌اند تا هر یک به نوبه‌ی خود مسأله‌ی توسعه-نیافتگی سیاسی ایران را با اتکاء به آن‌ها مورد تبیین قرار داده و در پرتو آن گره‌ای از کار فروبسته‌ی توسعه در ایران را بگشایند. در تقابل با ابزارهای مزبور، مقاله‌ی حاضر با کاربستِ چارچوب نظری نهادگرای داگلاس نورث، به این نتیجه منتج شد که در ایرانِ دوران پهلوی دوم امکانات نظریِ و عملی لازم برای توزیع نهادمندِ قدرت در میان نیروهایی که از ظرفیت ایجاد خشونت برخوردار بودند، ایجاد نشد و در نتیجه در غیاب تفکر نهادی، همواره کنش سیاسی در ایران در سایه‌ی خشونت و ناامنی بوده است.an institutionalist approach to the role of social forces in the development of Iran between 1320 and 1357
This article focuses on the cause of Iran's political underdevelopment during the second Pahlavi era and argues that the main obstacle to political development in Iran during Pahlavi era was the absence of institutions in the social structure of and the lack of institutional thinking among the political authority forces, including the National Front, the Tudeh Party, the Islamists, and the court. The authoritarianism of the political system, political culture, geopolitical obstacles, the refusal of thought, and the dominance of ideology are among the theoretical tools that thinkers in the field of development have tried to use to explain the problem of Iran's political underdevelopment, each in turn, and in light of that, to unravel a knot in the closed work of development in Iran. In contrast to the aforementioned tools, the present article, by applying Douglas North's institutionalist theoretical framework, concluded that in Iran during the second Pahlavi era, the necessary theoretical and practical possibilities for the institutional distribution of power among forces that had the capacity to create violence were not created, and as a result, in the absence of institutional thinking, political action in Iran has always been in the shadow of violence and insecurity
تبلیغات
