Ecriture féminine en France et en Iran: de la définition aux stratégies discursives (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
L’écriture féminine est un moyen pour les femmes de s’exprimer, de se libérer des discours dominants masculin, et de revendiquer leurs places dans les créations littéraires. Théorisée par Hélène Cixous, ce type d’écriture existe depuis l’invention de la langue par l’humain, car elle relève du regard féminins, mais réprimée par le phallocentrisme. Les termes péjoratifs comme « féminisme » par Alexandre Dumas et « bas-bleus » par Barbey Aurevilly montrent les revendications des femmes à la fin du XVIIIe et au XIXe siècle. Elle est classifiée en trois générations en Iran et en France. La première génération commence avec Rabia Balkhi et Marie de France. La deuxième, liée au féminisme du XIXe siècle, apparaît avec des personnages audacieux comme « Lélia » de George Sand et de nouveaux thèmes comme l’identité féminine redéfinie par Parvin Etesami. La troisième génération commence avec la deuxième vague féministe et l’apparition de « Le deuxième sexe » de Simone de Beauvoir, ainsi que le débat sur la dualité de la langue neutralisée/sexualisée et une poétique phallocentrique. Hélène Cixous et Luce Irigaray ont défini les caractéristiques d’une langue féminine. Des exemples incluent « Claudine en ménage » de Colette et « L’île d’errance » de Simine Daneshvar. Julia Kristeva a approfondi ce débat en introduisant la mouvance du sujet dans la chora sémiotique, menant à une transformation perpétuelle. Cette théorie s’applique dans «La femme gelée» d’Annie Ernaux et «On s’y fera» de Zoya Pirzad, montrant des exemples contrastés entre la France et l’Iran.نگارش زنانه در فرانسه و در ایران: از تعریف تا راهبردهای گفتمانی
نوشتار زنانه ابزاری برای زنان است تا به بیان خود بپردازند، از گفتمانهای مسلط مردانه رهایی یابند و جایگاه خود را در ادبیات بازپس گیرند. این نوع نوشتار که توسط هلن سیکسو نظریهپردازی شده، از زمان اختراع زبان وجود داشته است، زیرا از نگاه، تجربیات و احساسات زنانه نشأت میگیرد، اما با فالوسنتریسم سرکوب شده است. نوشتار زنانه به سه نسل در ایران و فرانسه طبقهبندی میشود. نسل اول با رابعه بلخی و ماری دو فرانس آغاز میشود. نسل دوم که با فمینیسم قرن نوزدهم همگام شده، با شخصیتهایی مانند "للیا" اثر ژرژ ساند و بازتعریف هویت زنانه توسط پروین اعتصامی در شعر "زن در ایران" بروز یافته است. نسل سوم پس از موج دوم فمینیسم و "جنس دوم" سیمون دو بووار و با دوگانگی زبان خنثی/جنسی آغاز میشود. هلن سیکسو و لوس ایریگاری ویژگیهای زبان زنانه را برشمردهاند؛ در این راستا، "کلودین در خانه" اثر کولت که از این زبان به خوبی استفاده کرده و "جزیره سرگردانی" سیمین دانشور که ایدههای شخصیت خود را با زبانی سنتی بیان کرده، بررسی شدهاند. جولیا کریستوا این بحث را به حوزه نشانهشناسی گسترانده است. جریان سوژه در کورای نشانهشناسی، دال را به سوی تحول و نوسازی مداوم میبرد. عملکرد نظریه کریستوا در آثار "زن یخزده" آنی ارنو و "عادت میکنیم" زویا پیرزاد مطالعه شده است. سوژه فرانسوی که از مکان نمادین خارج میشود و در مکان نشانهشناسی قرار میگیرد، به عنوان نماد جدید پذیرفته میشود، در حالی که سوژه ایرانی قادر به قرارگیری در کورا نیست و توسط سوژه ثانویه رد میشود.
تبلیغات
