تأثیر سرمایه انسانی بر انتشار دی اکسید کربن با تأکید بر آموزش در کشورهای درحال توسعه (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
در این تحقیق با استفاده از روش تخمین معادلات هم زمان (3SLS) به بررسی رابطه هم زمانی بین سرمایه انسانی، آموزش و انتشار دی اکسید کربن در کشور های در حال توسعه طی دوره زمانی 1996-2020 پرداخته شد. نتایج نشان دادند که یکی از ابعاد سرمایه انسانی یعنی سلامت تأثیر منفی بسزایی بر انتشار گاز دی اکسیدکربن دارد و موجب افزایش کیفیت محیط زیست در کشورهای موردمطالعه در این تحقیق می شود. همچنین، افزایش در سطح آموزش سرمایه انسانی موجب بدتر شدن جلوه محیط زیست و افزایش انتشار گاز دی اکسیدکربن در این کشورها است. چراکه آموزش نه تنها در راستای بهبود کیفیت محیط زیست و سرمایه انسانی نبوده، بلکه بیشتر مصرف گرایی مورد اولویت قرار داده شده و سیاست های توسعه پایدار در این کشورها موردتوجه کافی قرار نگرفته است؛ بنابراین؛ سیاستمداران باید با توزیع مناسب فرصت های آموزشی و بها دادن به کیفیت آموزشی در راستای سیاست های توسعه پایدار جهانی بیداری زیست محیطی عموم مردم را بهبود بخشند. همچنین، با اتخاذ تعرفه های گمرکی سنگین جهت جلوگیری از ورود فناوری های آلوده- بر و سوق دادن سیاست های آموزشی به سمت توسعه فناوری های سبز می توانند از نخبگان در طراحی و ساخت فناوری های سبز جهت حفظ محیط زیست حمایت کنند.The Impact of Human Capital on Carbon Dioxide Emissions with an Emphasis on Education in Developing Countries
In this research, using the simultaneous equation estimation method (3SLS), we investigated the simultaneous relationship between human capital, education, and carbon dioxide emissions in developing countries during the period 1996–2020. The results showed that one of the dimensions of human capital—namely health—has a significant negative effect on carbon dioxide emissions and improves environmental quality in the countries studied. Furthermore, the increase in the education level of human capital leads to environmental degradation and higher carbon dioxide emissions in these countries. This is because education in these nations has not been solely aimed at improving environmental quality and human capital; rather, consumerism has been prioritized, and sustainable development policies have not received sufficient attention. Therefore, policymakers should enhance public environmental awareness by ensuring equitable access to educational opportunities and by emphasizing educational quality in line with global sustainable development policies. Moreover, by imposing high customs tariffs to prevent the import of polluting technologies and by aligning educational policies with the development of green technologies, they can support elites in designing and building green technologies to protect the environment.
تبلیغات
