اهل بیت علیهم السلام در قرآن در انتظار حادثه

حضرت آیت اللّه العظمی مرعشی(ره) یکی از علما و مراجع بزرگ شیعه است. وی بنیانگذار بزرگترین کتابخانه اسلامی است. هم اکنون فرزند ایشان حجة الاسلام و المسلمین حاج سید محمود مرعشی ریاست آن را بر عهده دارند.
ایشان خاطرات پدر بزرگوارشان را برای مجله «بشارت» نقل کرده‌اند که امید است نسل جوان و عموم جامعه از توصیه‌های ایشان بهره‌مند شوند.
در باب خاطرات قرآنی حضرت آیت الله العظمی مرعشی نجفی نکات آموزنده بسیاری وجود دارد که در این مجال برخی از آنها را یاد آور میشوم:
1.آیت اللّه مرعشی با قرآن انس و ممارست دائم داشتند و از هرفرصتی برای تلاوت قرآن مجید و تأمل و تفکّر در آیات الهی استفاده می‌کردند، چنانکه براثر این ممارست، نیمی از قرآن مجید را از حفظ داشتند؛ بویژه یک سنت حسنه‌ای داشتند و آن تلاوت قرآن پیش از خواب شبانگاهی و پس از خواب بود. به این ترتیب که شبها قبل از استراحت، حتماً آیاتی از قرآن را تلاوت می‌کردند. همچنین پس از آنکه در نیمه‌های شب و سحرگاهان به نماز شب می ایستادند، تا اذان صبح به راز و نیاز و عبادات می‌پرداختند. سپس نماز صبح را بجا می‌آوردند. بعد با صدای بلند و آهنگین ـ که خود سنت حسنه‌ای میان مسلمانان معتقد به قرآن است‌ـ قرآن تلاوت می‌کردند. در حقیقت آغاز و انجام کارهایشان با یاد خدا و تلاوت آیات الهی همراه بود و هیچ‌گاه این سنت مبارک را ترک نکردند.
2. ایشان قرآنی داشتند که بیش از شصت سال آن را تلاوت می‌کردند، به گونه‌ای که براثر استفاده فراوان فرسوده شده و چندین بار صحافی شده بود که اکنون این قرآن را نگهداری می‌کنیم. هنگامی که پس از قرائت آیاتی از آن، قصد استراحت و خواب داشتند، این قرآن را بالای سرشان قرار می‌دادند و می‌فرمودند: اگر قرآن در کنار ما باشد، هیچ اتفاق بدی برای ما پیش نخواهد آمد.
3. ایشان همیشه قرآنهای کوچکی را همراه خویش داشتند. وقتی اشخاصی به دیدن ایشان می‌آمدند، به آنها قرآن هدیه می‌دادند و با قاطعیت و از روی خلوص ایمان می‌فرمود: این قرآن را در جیبتان بگذارید و در پناه آن زندگی کنید و به دستورها و برنامه‌های آن عمل نمایید تا گزندی به شما نرسد.
4. ایشان به خویشاوندان و نزدیکان و بویژه به فرزندان خود سفارش می‌کرد که در منزل هیچ وقت قرآن را دور از دسترس قرار ندهند، بلکه همیشه قرآن را در طاقچه و جایی بگذارند که در معرض دید باشد تا همیشه دیده شود و می‌فرمود: «یادتان نرود که هرگاه چشمتان به آن می‌افتد، چند آیه‌ای از آن تلاوت کنید و کوشش نمایید تا آیاتی از آن را حفظ کنید» و توصیه می‌کردند که حتماً با وضو و طهارت قرآن را تلاوت کنید.
5. در پایان روزهای درسی که درسها تعطیل می‌شد، به مناسبتهای مختلف، مانند ماه رمضان یا ایام تابستان، در روز آخر درس مقداری مطالب اخلاقی و نصیحت آمیز برای شاگردان بیان می‌کرد و در نهایت می‌فرمود: طلاب عزیز و فضلا اگر می‌خواهید توفیق از شما سلب نشود، به قرآن نزدیک شوید و فاصله خود را با قرآن کم کنید. هر روز یک جزو از قرآن را بخوانید یا هراندازه‌ای که می‌توانید از آیات آن را تلاوت کنید؛ زیرا قرائت قرآن باعث آرامش خاطر می‌شود و به شما امنیت می بخشد.
6. به یاد دارم که وقتی هواپیماهای بمب افکن و موشک انداز عراقی، شهر قم را بمباران می‌کردند یا عراق شهر قم را با موشکهای دوربرد مورد حمله قرار می‌داد، بیشتر اهالی قم و حتی بسیاری از علما و فضلا قم را ترک می‌کردند تا به جایی امن پناه ببرند؛ ولی ایشان به هیچ وجه حاضر نشد شهر قم را ترک کند. وقتی ما اصرار می‌کردیم که به جایی امن برویم، می‌فرمود: «من در پناه قرآن و بی‌بی‌حضرت معصومه‌(س) هستم و آسیبی به من ـ یا به ما ـ نمی‌رسد.» و آن چنان با اطمینان و قاطعانه این جمله را ابراز می‌کردند که انسان می‌فهمید، برای ایشان یقین حاصل شده است. گاهی هم می‌فرمود: چون همه مردم توانایی ترک قم و پناه بردن به‌جای امنی ندارند، من نمی‌توانم آنها را تنها بگذارم. می‌مانیم و ان‌شاء اللّه در پناه قرآن از شر دشمن محفوظ خواهیم ماند. از این رو همیشه قرآن را بالای سرخود می‌گذاشتند و با خیال راحت و بی دغدغه و اضطراب، به استراحت می‌پرداختند.
به خاطر دارم هنگامی صدای انفجار اصابت موشک به شهر قم را می‌شنیدیم، ما که در خدمت ایشان بودیم، یکمرتبه و ناگهان از جای خود برمی‌خواستیم و تکان می‌خوردیم؛ ولی ایشان می‌فرمودند: «قرآن را نگاه کنید، دلتان محکم و استوار می‌شود.» بدین‌سان ایشان همیشه و در همه حال خود را در پناه قرآن قرار می‌داد و از اضطراب و تشویش دور بود.