انحاء نسبتهای مفهومی، ثبوتی، اثباتی، انگیزشی و ... میان دین و اخلاق، در طول تاریخ و دستکم از زمان افلاطون به این سو، مورد اقبال متفکّران بوده است؛ چه اینکه هر دو متکفّل صلاح و فلاح انسان اینجهانی بوده و بسته به میزان استغنا یا حاجتمندی به دیگری، نظم و نسق متفاوتی پی میافکنند. مطابق یکی از این تقریرات و با اتکا به دلایلی چون حاکمیت مطلق الهی، خالقیّت خداوند، قیام عرض به عرض و اتصاف افعال به ویژگیهای متضاد، ثبوت مصداقی ارزشها و هنجارهای اخلاقی متوقّف است بر پارهای از گزارههای دینی. اما وابستگی وجودشناسانة اخلاق به دین، حتی در قرائتهای تعدیل یافتة آن ـ که به طور مثال، خدا را بسان واضع و قانونگذار قواعد اخلاقی در نظر میگیرد ـ هیچ یک تاب و توان فائق آمدن بر نقدها و اشکالات پیش رو، همچون خودسرانه شدن اوصاف اخلاقی افعال را نداشتهاند.
